Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα

Αγαπητοί φίλοι και μη,

Ένα θέμα των ημερών που απασχόλησε την κοινή γνώμη της Αμαλιάδας ήταν η παύση της λειτουργίας των κοινωνικών του δήμου Ήλιδας (κοινωνικό φαρμακείο, κοινωνικό παντοπωλείο).

Το θέμα αναδείχτηκε από τη μείζονα αντιπολίτευση του δήμου όπου ουσιαστικά κατηγόρησε τη δημοτική αρχή για ολιγωρία και επέρριψε ευθύνες για το κλείσιμο των δομών. Η δημοτική αρχή με τη σειρά της επέστρεψε τις κατηγορίες εστιάζοντας στο γεγονός ότι η προηγούμενη δημοτική αρχή είχε εκχωρήσει τη λειτουργία των δομών στην Μη Κυβερνητική Οργάνωση Ίκελος.

Πολύ ωραία μέχρι εδώ. Ας δούμε τα πράγματα πιο σοβαρά και κυρίως πιο συγκεκριμένα. Αν δείτε την Ιστοσελίδα του οργανισμού Ίκελος (πατήστε εδώ) θα προσέξει στο τέλος της αρχικής σελίδας το εξής: "Τέλος, από το Δεκέμβριο του 2016 το Σωματείο μας έχει υπογράψει Συμβόλαιο συνεργασίας με τη GIVMED ΑΜΚΕ για την δωρεάν παροχή φαρμάκων στο κοινωνικό Φαρμακείο μας που λειτουργεί στον Δήμο ‘Ήλιδας".

Αναλυτικές πληροφορίες θα βρει κανείς στην ίδια Ιστοσελίδα εδώ.

Επίσης στην αρχή της ίδιας σελίδας αναφέρεται το εξής: "Το Σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα με διακριτικό τίτλο "ΙΚΕΛΟΣ" , ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2014 και έχει έδρα τη Περιφερειακή Ενότητα Αχαΐας της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος. Δραστηριοποιείται στον τομέα της πρόληψης και της προαγωγής υπηρεσιών υγείας". Επομένως πρόκειται για ένα Σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.

Πριν συνεχίσω την ανάλυση του θέματος αξίζει να σταθώ για λίγο για να κατανοήσει ο αναγνώστης την έννοια "Μη Κυβερνητική Οργάνωση". Είναι αστείο το γεγονός ότι αν κάποιος πει "Μη Κυβερνητική Οργάνωση" σε ένα δημοτικό συμβούλιο του δήμου, οι πάντα καλά ενημερωμένοι δημοτικοί σύμβουλοι θα πάθουν πανικό γιατί στο μυαλό τους έχουν συνδέσει τη λειτουργία των ΜΚΟ με μεγάλα σκάνδαλα και κατασπατάληση χρήματος και έτσι θα αποφύγουν κάθε συζήτηση με υπό τον φόβο να μη συσχετιστούν με κάτι τέτοιο. Αξίζει να γνωρίζει κανείς ότι μια ΜΚΟ δεν είναι νομική υπόσταση ενός οργανισμού. Αντίθετα νομική υπόσταση (με ΑΦΜ) μπορεί να έχει ένας Σύλλογος, ένα Σωματείο ή μια Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία. Η απόδοση του τίτλου ΜΚΟ είναι για να δηλώσει τον μη κυβερνητικό και μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα των οργανισμών αυτών. Στο παρελθόν κάθε Υπουργείο διατηρούσε ένα μητρώο από ΜΚΟ όπου υπήρχε και κάποια χρηματοδότηση. Σήμερα αν και δεν γνωρίζω αν συνεχίζεται αυτή η πρακτική εγχώρια, σίγουρα όμως οι ΜΚΟ μπορούν να συμμετέχουν ως εταίροι σε διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα και να διαχειρίζονται ευρωπαϊκούς πόρους.

Η τακτική του τσουβαλιάσματος και η πολιτική του εντυπωσιασμού και όχι της ουσίας στοχοποιεί τις ΜΚΟ λες και όλα τα μήλα στο δέντρο είναι σάπια. Και επειδή θα μιλάω με συγκεκριμένα παραδείγματα και όσο αυτό είναι εφικτό, μέσα από προσωπικές εμπειρίες, θα αναφέρω ένα παράδειγμα ΜΚΟ στην οποία έχω υπάρξει ενεργό μέλος, τους Υδροναύτες (δείτε εδώ). Οι Υδροναύτες είναι μια ΜΚΟ που ουδέποτε έχει χρηματοδοτηθεί από εθνικούς πόρους και βασική της δράση είναι η οργάνωση καθαρισμού βυθών.

Βράβευση της ΜΚΟ ΥΔΡΟΝΑΥΤΕΣ απο τον Εξοχότατο Πρόεδρο της Δημοκρατίας - 24.11.2011

Στο δήμο μας, πραγματοποίησαν δράση καθαρισμού στο αλιευτικό καταφύγιο του Παλουκίου στην οποία είχα την τιμή να συμμετέχω στις 6 Νοεμβρίου 2011.

 

Επίσης, προσωπικά είχα δεχθεί bullying χωρίς να είμαι καν παρών από λίγα ευτυχώς μέλη παρελθόντος δημοτικού συμβουλίου όταν συζητούνταν θέμα χρηματοδότησης ενός μέρους του Προϋπολογισμού του Φεστιβάλ "Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής" όταν κάποιος από αυτούς είπε τη μαγική φράση ΜΚΟ στο δημοτικό συμβούλιο για να θίξει την υπόληψη της διοργάνωσης και να επιτεθεί στη δημοτική αρχή. Ευτυχώς που σε αυτή την πόλη έχουν αξία ακόμη τα πρόσωπα και αυτά που ακούστηκαν έπεσαν στο κενό, ήταν όμως αρκετά για να προκαλέσουν εντυπώσεις. Και μιλάμε για μια διοργάνωση που έχει φιλοξενήσει στις 8 φορές που πραγματοποιήθηκε πάνω από 60 συγκροτήματα με συμμετοχή περισσότερων των 250 μουσικών.

Ας επιστρέψουμε στο θέμα μετά από αυτή την απαραίτητη παρένθεση.

Ωραίες οι κινήσεις εντυπωσιασμού και από τις δύο πλευρές. Η ουσία όμως ποια είναι σήμερα όπου εν μέσω πανδημίας οι κοινωνικές δομές παραμένουν κλειστές. Με κλειστές δομές σημαίνει ότι δεν πληρώνεται το ανθρώπινο δυναμικό που τις υποστήριζε και δεν δίνονται τα αγαθά στις κοινωνικές ομάδες που τα δικαιούνταν και ήταν μια μεγάλη ανακούφιση για τα μέλη τους.

Εδώ μπαίνει η κοινή λογική και όχι καμιά ευφάνταστη επιστημονική τεκμηρίωση. Τι μπορείς να κάνεις για να αντιμετωπίσεις αυτό το σοβαρό θέμα; Κάτι απλό. Κοιτάς τους αριθμούς. Τι έχουν πράξει μέχρι τώρα στα 3 χρόνια λειτουργίας τους οι κοινωνικές δομές, ποιους ωφέλησαν και ποιο ήταν το κόστος. Βάζεις το χέρι στην τσέπη ή κινητοποιείς χορηγούς (όπως ακριβώς διαχειρίστηκε τις δομές ο Ίκελος) και διανέμεις μέσω του προγράμματος "Βοήθεια στο Σπίτι" τα αγαθά στους δικαιούχους που τα έχουν ανάγκη, τουλάχιστον όσο διαρκεί η καραντίνα.

Δεν μου αρέσει να λαϊκίζω αλλά ούτε βέβαια να καταργώ τη λογική μου. Δεν είναι αυτή η λύση; Αυτή προτείνω εγώ. Αντί να ακούμε σχολιανά εν μέσω πανδημίας ας σοβαρευτούν όλοι, ας βάλουν πλάτη καθισμένοι στο ίδιο τραπέζι μέχρι να βρεθεί λύση. Αυτές οι τακτικές ανήκουν σε προεκλογική περίοδο και όχι στην κρίσιμη περίοδο της καραντίνας.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να καταστήσω σαφές ότι σε αυτό το δημοτικό συμβούλιο προσωπικά δεν έχω καμία εκπροσώπηση. Εξαιρουμένων των νέων προσώπων όπου στο τέλος της 4ετίας θα έχουν δείξει δείγματα γραφής τους και κυρίως δράσης τους κατά τα άλλα θεωρώ ότι η σύνθεση του δημοτικού συμβουλίου είναι ένα ταξίδι στη δεκαετία του ΄80. Παλιές αντιλήψεις, απουσία οράματος και στρατηγικής και κυρίως παντελής έλλειψη φαντασίας για το καινούργιο και το σύγχρονο εν έτη 2020.

Δεν εκπροσωπώ κάτι άλλο πέρα από την προσωπική μου αλήθεια που πηγάζει από τις αρχές μου και τη μακρόχρονη ακαδημαϊκή και επαγγελματική μου εμπειρία. Μπορεί να φταίει η καραντίνα αλλά πραγματικά έχω μπουχτίσει πια και με ενοχλούν τα πάντα (άντε όχι τα πάντα, τα μισά). Κάθε μέρα που περνάει πλέον νοιώθω πιο πολύ από ποτέ ότι υποθηκεύεται το μέλλον μας σε ένα νομό που ακόμα βρίσκεται στο πάτο του βαρελιού.

Θα είμαι εδώ, ανοικτός στο διάλογο που βασίζεται στο σεβασμό και τη σοβαρή επιχειρηματολογία.

Έχω ξαναπεί, όποιος ενοχλείται και δεν μπορεί αυτές τις δημοκρατικές διαδικασίες, το κουβαδάκι του και σ' άλλη παραλία.

Νίκος Αφερέγγυος, Ρε-χαρυ-πόρτερ

(aka Σπύρος Ζαφειρόπουλος)

Η νέα πολυτέλεια: Offline

γράφει ο Ιωάννης Πίμπας, ψυχολόγος

Παρατηρείται με αφορμή την στο εδώ και τώρα μόνιμη παρουσία του «αόρατου εχθρού» μια έξαρση και μια υπερπροσφορά από εικόνες. Μουσεία, θέατρα, διάφορα δρώμενα και σπίτια «ανοίγουν» τις πόρτες τους διαδικτυακώς και το ερώτημα που τίθεται είναι σε τι εξυπηρετεί ακριβώς αυτό το φαινόμενο. Παρατηρείται ένα παράδοξο ενώ στον πραγματικό κόσμο έχει αρχίσει να επικρατεί μια σχετική ησυχία, στον εικονικό κόσμο των μίντια (είτε μαζικά μέσα ενημέρωσης είτε κοινωνικά δίκτυα) ο οπτικοακουστικός θόρυβος βρίσκεται στο απόγειό του.

Τόση κατανάλωση εικόνων ως «άλλες σταγόνες μητρικού γάλακτος», δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ ξανά μα κυρίως τόση υπερπροσφορά. Ως άλλα «καλά αντικείμενα», σα το μητρικό στήθος-τροφός, οι «εικόνες» δεν απογοητεύουν ποτέ συνεχίζοντας το αδιάκοπο τάισμα και αυτό έχει ως συνέπεια να μην δίνεται και να μην δημιουργείται «χώρος» για την θλίψη, τον θυμό και την ματαίωση τα οποία υπάρχουν (!) αλλά «αποσιωπώνται». Να σημειωθεί εδώ όμως ότι πρόκειται για συναισθηματικές καταστάσεις οι οποίες κρίνονται ως απαραίτητα συστατικά μιας υγιούς αναπτυξιακής πορείας προς την απαρτίωση, την συμβολική σκέψη, το βάθος και όχι μόνο.

Σε έναν κόσμο γεμάτο από εικόνες, με διαταραγμένους κοινωνικούς χρόνους και μια γενικευμένη παύση, υπάρχει ένα ατέρμονο παρόν χωρίς αρχή μέση και τέλος, με την ταυτόχρονη αποκοπή βλέμματος από την σκέψη. Αν η σκέψη τα τελευταία χρόνια ενοχλούσε, σήμερα, στο άλογο αυτό παρόν, η σκέψη φαίνεται πώς είναι απαγορευτική. Διότι η σκέψη, ο χρόνος της σκέψης είναι κατεξοχήν χρόνος αρνητικός, χρόνος του βάθους, της οδύνης και της ματαίωσης και μέσα από την διαδικασία της σκέψης τα εν λόγω συναισθήματα μεταβολίζονται και αποκτούν υπόσταση, νοηματοδοτούνται και αυτό είναι που δίνει την δύναμη για το προχώρημα. Εντούτοις, όπως υποστηρίζει ο αγαπημένος Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν (2015), στην κοινωνία της θετικότητας δεν επιτρέπεται η αρνητικότητα, η οποία είναι αυτή όμως που τρέφει το πνεύμα, συνώνυμο του βάθους, θα έλεγε κανείς. Παρά ταύτα, στην κοινωνία της θετικότητας, τα πράγματα αποκτούν αξία μόνο όταν γίνονται ορατά, όταν γίνονται μια επιφάνεια δίχως βάθος.

Ίσως να υπάρχει μια εξήγηση ή και πολλές για αυτήν την αρχέγονη κατά τ’ άλλα ανάγκη-σχέση με την εικόνα-τροφό. Ο άνθρωπος μέσω του αντικατοπτρισμού, μέσω του βλέμματος του Άλλου έρχεται να επικυρώσει την ύπαρξη του και το προσωπικό του βάθος. Το μητρικό βλέμμα, κατά τους πρώτους μήνες της ζωής του βρέφους, είναι αυτό που νοηματοδοτεί και συγκρατεί την εμπειρία του, επιβεβαιώνει την ύπαρξη του μέσα στο βλέμμα της. Και αν ειδωθεί διαφορετικά, μια θεατρική παράσταση, μια συναυλία, ένα δρώμενο γίνεται «παράσταση» - αποκτά υπόσταση - μέσω της απεύθυνσης σε ένα εξωτερικό βλέμμα, το βλέμμα του θεατή αλλιώς παραμένει μια πρόβα διαρκείας. Το δίχως εικόνα ισούται με το δίχως ιστορία, κατά συνέπεια παρατηρείται ένας διαρκής αγώνας παραμονής στο ορατό ως άλλος μηχανισμός άμυνας απέναντι στην πρωταρχική αγωνία του αφανισμού αγνοώντας όμως και μια άλλη βασική ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής, την ανάγκη για ιδιωτικότητα, για τον χρόνο με τον εαυτό δίχως το βλέμμα-παρατηρητή του Άλλου.

Επιστρέφοντας στον αρχικό προβληματισμό και την σχεδόν παντελή απουσία αναφορών σε συναισθήματα οδύνης, ματαίωσης, θυμού, στην απουσία, κατά πώς φαίνεται, εξερεύνησης και την αντικατάσταση αυτών με υπέρ κατανάλωση/υπερ προσφορά εικόνων - «συνταγών γεμίσματος χρόνου και παραμονής εντός της οικείας», αναρωτιέται κανείς ποια είναι η αιτία. Είναι μόνο η σχέση ανθρώπου εικόνας που έγινε λόγος παραπάνω;

Σε συνθήκες έντονου στρες και δυσφορίας, ο άνθρωπος έχει την τάση να αναζητά ένα πρόσωπο, μια «φιγούρα πρόσδεσης» από την οποία μπορεί να λάβει ανακούφιση. Από την στιγμή που θα δημιουργηθεί μια ασφαλής βάση, αυτή η αναζήτηση για το ανακουφίζον πρόσωπο σταματά και δίνεται η δυνατότητα για διερεύνηση της συνθήκης που προκάλεσε την εν λόγω δυσφορία και τα συνωδά συναισθήματα.

Το αν θα είναι ασφαλής ή ανασφαλής η βάση σύνδεσης και επικοινωνίας, αυτό εξαρτάται από το περιεχόμενο της σχέσης/διάδρασης μεταξύ εκείνου που αναζήτησε την ανακούφιση και εκείνου που την προσέφερε. Η ασφαλής βάση δημιουργείται όταν υπάρχει ένα πρόσωπο αναφοράς που ανταποκρίνεται κατάλληλα στις εκάστοτε ανάγκες.

Σήμερα όμως παρατηρείται κάτι άλλο, διαφορετικό από την εναρμόνιση και την συνήχηση με τις ανάγκες που φέρνει συνήθως το κοινωνικό υποκείμενο που ενδεχομένως να αντικατοπτρίζει τους μέχρι τώρα κοινωνικούς δεσμούς που δημιουργούσε και αναπαρήγαγε.

Σήμερα παρατηρείται ένα «υπέρ». Η υπερ-προσφορά που υπερκαλύπτει και δεν αφήνει χώρο για επεξεργασία του αρνητικού, του οδυνηρού, του επώδυνου και αυτό αποτελεί ένδειξη μη ασφαλούς πρόσδεσης, σύνδεσης και επικοινωνίας. Σχετίζεται άλλοτε με την αποφυγή, άλλοτε με την αμφιθυμία και άλλοτε με την πλήρη αποδιοργάνωση. Και συνήθως η ένταση, ο θυμός, η επιθετικότητα σε μια τέτοια περίπτωση είτε μετατοπίζονται είτε αποκόπτονται ενώ μπορεί να παρατηρηθεί και αναστολή της ικανότητας για επεξεργασία και νοηματοδότηση. Σύμφωνα με την Θεωρία του Δεσμού, ένδειξη ασφαλής πρόσδεσης και κατ’ επέκταση υγιών δεσμών, είναι η δυνατότητα εξερεύνησης των συναισθημάτων που συνοδεύουν μια συνθήκη απώλειας ή στρες και το να συζητιέται και να επικοινωνείται ο θυμός και η ματαίωση. Άλλωστε, όπως υπενθυμίζει η Κρίστεβα (2000), το να δοθεί όνομα στον ψυχικό πόνο, «να εξυμνηθεί, να αναλυθεί στα εξ ων συνετέθη» σηματοδοτεί με σαφήνεια την διαδικασία επεξεργασίας και νοηματοδότησης μιας ψυχοπιεστικής συνθήκης, όπως είναι λόγου χάρη το πένθος, η απώλεια, το στρες. Διότι η ικανότητα για σκέψη σηματοδοτεί και την ικανότητα «κατευνασμού της ματαίωσης». Ο μιντιακός θόρυβος και ο θόρυβος των κοινωνικών δικτύων δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο!

Στο «εδώ και τώρα» όλες αυτές οι εικόνες σαφώς και συντροφεύουν σαφώς και παρηγορούν και σαφώς ανακουφίζουν. Τούτο δεν αμφισβητείται καθόλου. Αλλά αυτή η παροχή είναι προσωρινή!.. Τίθεται το ερώτημα αν όλο αυτό το φαινόμενο της υπερ-προσφοράς και υπερ-κατανάλωσης συνδέεται με την φράση «τρώω τα συναισθήματά μου» ως μια διαδικασία επεξεργασίας και κυρίως αποσιώπησης φορτισμένων συναισθηματικών καταστάσεων. Στο πλαίσιο αυτό γίνεται μια ευγενική υπενθύμιση: «Η υπερ-πληροφόρηση και η υπερ-επικοινωνία μαρτυρούν έλλειψη αλήθειας, ακόμη και έλλειψη Είναι» αναφέρει ο Μπιουνγκ – Τσουλ Χαν.

Το “«κίνημα»: μετά θα λογαριαστούμε” το οποίο τυχαία έπεσε στην αντίληψη του γράφοντος, ενδεχομένως να εντάσσεται στην όλη προσπάθεια να μεταβολιστεί ο θυμός και η οδύνη με μάλλον έναν ανεπιτυχή τρόπο, όπως άλλωστε και άλλες κατά καιρούς προσπάθειες μεταβολισμού συναισθηματικών καταστάσεων που είχαν ή και έχουν επικοινωνηθεί μέσω τον κοινωνικών δικτύων εξυπηρετώντας την εν τέλει διατήρηση της κατά τ’ άλλα ενοχλητικής συνθήκης, ήτοι καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων. Και ο λόγος είναι διότι απλούστατα μεταθέτει σε ένα αόριστο «μετά» την διαχείριση της οδύνης, του πόνου, της ματαίωσης και του θυμού.

Μετά από τόση «τροφή» λοιπόν θα αναμένει κανείς όχι ανα-παραγωγή αλλά παραγωγή νέων πνευματικών και πολιτισμικών προϊόντων. Μια καλοπροαίρετη σκέψη είναι ότι όλη αυτή η τροφή θα αποτελέσει έναυσμα για προσωπικό χρόνο αναστοχασμού και δημιουργίας και όχι απλώς κατανάλωση εικόνων επιβεβαιώνοντας τις ρήσεις για πολίτες ενός εικονολαγνικού πολιτισμού όπου η εικόνα γίνεται διαμεσολαβητής και οργανωτής των ανθρώπινων σχέσεων, των όσων διαμείβονται και των αντίστοιχων προϊόντων τους.

Στο πλαίσιο ενός ήρεμου αναστοχασμού, με τα μάτια κλειστά, πάντα στον χρόνο της στιγμής και όχι στον χρόνο της αναμονής «Πότε θα σταματήσει όλο αυτό; Πώς θα γεμίσω τον χρόνο μου όσο περιμένω;» ίσως δοθεί ο χώρος για την δημιουργία νέων δεσμών πάνω σε μια ασφαλή βάση με τον Εαυτό αλλά και με τον Άλλον, διότι η εμπειρία του δεσμού αποτελεί και «προϊόν μιας κουλτούρας». Και όπως αναφέρει ο Holmes (2009) «Στην βάση αυτού του ασφαλούς δεσμού είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε τις αναπόφευκτες απώλειες και αποτυχίες, το αναγκαστικά παροδικό της ζωής και να αναγνωρίσουμε ότι, αν οι περιστάσεις μας το επιτρέψουν να θρηνήσουμε, να πενθήσουμε, τότε από την δυσκολία, μπορεί να έλθει μια νέα αρχή» (σελ.335)

Ένα τελευταίο ερώτημα που τίθεται προς τον γράφοντα από τον ίδιο τον γράφοντα: άραγε είναι ιδεολογικά και μεθοδολογικά σωστό να εξηγηθεί ένα τόσο ιδιαίτερο κοινωνικό και κατ’ επέκταση υπαρξιακό φαινόμενο που βιώνεται καθολικά σήμερα, με λέξεις δάνεια από τον τομέα της βρεφικής ανάπτυξης και ιδίως της αναπτυξιακής ψυχολογίας; Μήπως δημιουργείται μια «βρεφοποίηση» άνευ λόγου και αιτίας; Ο γράφων σε τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό του απλώς θα επικαλεστεί την ανάγκη του για επεξήγηση και στην ανάγκη αυτή καταφεύγει σε πιο οικείες λέξεις - «σταγόνες μητρικού γάλακτος» με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Με φιλικούς χαιρετισμούς,

Ιωάννης Κ. Πίμπας

Σε περίπτωση που υπάρξει ανάγκη για περαιτέρω αναζήτηση ή και δημιουργία αντίλογου αφορμή για το παραπάνω κείμενο αποτέλεσαν τα:

Τσαλίκογλου, Φ. (1999). Η ψυχολογία της καθημερινής ζωής- Η κουλτούρα του εφήμερου. Αθήνα: Καστανιώτη
Χαν, Μ.Τ. (2015). Η Κοινωνία της Διαφάνειας. Αθήνα: Opera
Debord, G. (2000). Η κοινωνία του θεάματος. Αθήνα: Διεθνής Βιβλιοθήκη
Holmes, J. (2009). John Bowlby & H Θεωρία του Δεσμού. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα

για το Ντίνο...

Μου πήρε καιρό για να επανέλθω. Έτσι είναι αυτά. Ένα Blog είπαμε να φτιάξουμε όχι καθημερινή εφημερίδα. Όποτε το νοιώσεις γράφεις. Ακόμα και αν δεν τα καταφέρεις να γράψεις πολλές φορές σκέφτεσαι τόσα πολλά που είναι σαν να έγραψες. 

Μιλάω με φίλους που κινούνται στην αγορά πιο πολύ από μένα. Ακόμα και αν δε συμμετέχω τόσο ενεργά στα κοινά όπως παλιότερα απάντα έχω γνώση του τι συμβαίνει στην πόλη που ζω (Αμαλιάδα).

Έτσι ήρθε στα αυτιά μου αυτό που συνέβη στο κλειστό γυμναστήριο Αμαλιάδας (και όχι Ήλιδας, σε αυτό θα επανέλθω με άλλο δημοσίευμα στο Βόρειο Σέλας) πριν κάποιο διάστημα και με παρακίνησε να γράψω κάτι γιατί το χρωστούσα. Να με συγχωρέσουν οι φίλοι που τους είχα υποσχεθεί ότι θα επιστρέψω πολύ επιθετικά.

Και πριν το ξεκινήσω να αφήσω μια σκέψη. Πολύ θα γούσταρα κάποια στιγμή κάποιος που ξέρει πολλά και έχει και το ανάλογο ύφος να βγει και να τα πει ανοιχτά και ξάστερα σε μια γλώσσα που να καταλαβαίνει ο κόσμος. Βέβαια να έχει ως άτομο αξιοπιστία ώστε να γίνει πιστευτός και ανιδιοτέλεια ώστε να μην τα αποδώσουν σε ένα σκοτεινό κίνητρο (αν και θα το βρουν αυτοί που δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν και ασχολούνται μόνιμα με τους άλλους). Να αποκτήσουμε ένα IliaLeaks ρε παιδί μου μπας και δούμε το φως μας. Μπας και ξεγυμνωθούν αυτοί που μας διοικούν και πάνε να βοσκήσουν πρόβατα (όχι ότι είναι εύκολο και αυτό αλλά λέμε τώρα) και να βρεθεί κάνας αξιος να βγάλει την Ηλεία από το βούρκο και την αφάνεια. Όλη την Ηλεία χωρίς εξαίρεση (και εσείς που μιλάτε για το brand name Ολυμπία μάθετε πρώτα my name is και μετά πιάστε στο στόμα σας και τίποτα πιο δύσκολο – θα επανέλθω στο θέμα branding προσεχώς).

Άλλο είναι το θέμα μου σήμερα (με αφορμή το αφιέρωμα στην εφημερίδα ΦΩΣ). Απλά μέσα στο μυαλό μου συμβαίνουν διάφορα και προσπαθώ να βάλω μια στοιχειώδη τάξη στο εν εντροπία σύστημα νόησής μου. Το θέμα μου είναι ο Κόροιβος (δεν είναι αυτό το θέμα μου αλλά θα γράψω και για αυτό) και πιο συγκεκριμένα ένας πρώην προπονητής του ο Ντίνος Καλαμπάκος που τώρα διαπρέπει στο Μεσολόγγι αφού η νυν ομαδα του υπό την καθοδήγησή του είναι έτοιμη να διαβεί τα σαλόνια της Basket League (Α1 για τους παλιότερους). Έμαθα ότι φιλοξενήθηκε ο Χαρίλαος Τρικούπης από τον Κόροιβο και νίκησε σχετικά εύκολα (shorturl.at/hvS46). Μερίδα των οπαδών (πόσοι ποιοι κτλ δεν ξέρω, θα πω του Πάνου να βάλει το κλειστό κύκλωμα να τους μετρήσουμε) επιτέθηκε φραστικά στο Ντίνο Καλαμπάκο (διαβάζοντας το άρθρο του ilialive και στο Γιάννη Σαχπατζίδη) που μαζί του ζήσαμε (όσοι πήγαν γήπεδο την τελευταία 2ετία της Α1-δεν είμαι μπασκετικός αλλά βρέθηκα εκεί επαγγελματικά) πολλές δυνατές στιγμές και καλές και άσχημες. Μένει σε πολλούς εκείνη η τελευταία στιγμή της ήττας από τα Τρίκαλα αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή πόσο μάλλον ένα παιχνίδι. Βρήκαν τότε πολλοί την αφορμή που μάλλον περίμεναν καιρό για να αρχίσουν οι θεωρίες συνομωσίας για το Ντίνο, τους παίχτες, τη διοίκηση και όποιον πάρει ο Χάρος.

Και τι έγινε ρε μάγκες της εξέδρας; Και τι έγινε; Έτσι απλά. Στο δικό σας το μυαλό που υπάρχουν όλες οι απαντήσεις για όλα, κάτι παίχτηκε… Λες και έπαιζε ο Ολυμιακός και έχασε στην έδρα του από τον Απόλλωνα Πατρών (τυχαίο το παράδειγμα). Και από 4 όμορφα χρόνια χρόνια διαρκούς υπέρβασης θέλετε να κρατήσετε την τελευταία στιγμή. Είπα ο Κόροιβος είναι άλλο κεφάλαιο που θα το θίξω κάποια άλλη στιγμή.

Ο Ντίνος όπως τον γνώρισα εγώ είναι ένας ωραίος τύπος, με ένα πλατύ χαμόγελο που μιλάει και θες να τον ακούς γιατί δεν διαβάζει από εγχειρίδιο. Είναι της πιάτσας παιδί. Μου είχε πει κάποια στιγμή πολύ αργότερα αυτό που ο πιο λογικός άνθρωπος σκεφτόταν και θα έλεγε στην παρέα του (το ίδιο έλεγα κι εγώ). Κάποια στιγμή ο Κόροιβος θα έπεφτε. Και συμφωνώ. Δεν μπορείς να κάνεις διαρκώς υπέρβαση και να ξεπερνάς τις δυνάμεις σου. Αυτό το παλικάρι που ήρθε στην Αμαλιάδα να μας κάνει λίγο μάγκες, με τον τρόπο του, με τις ατάκες του και κυρίως με το κοουτσάρισμά του που έφαγε τον Προμηθέα την προτελευταία χρονιά παραμονής του (αν έπεφτε ο Κοροιβος τότε δεν θα άνοιγε μύτη) δεν είχαμε την αξιοπρέπεια να τον υποδεχτούμε όπως του άξιζε. Όχι σαν ήρωα (δεν υπάρχουν τέτοιοι) αλλά σαν έναν παλιό φίλο. 

Αγαπητοί φίλοι και μη, το έχω ξαναπεί και θα το πω πολλές φορές ακόμα. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ηλεία βρίσκεται στον πάτο και βουλιάζει όλο και πιο πολύ στην αφάνεια. Και όσοι ευλογάτε τα γένια σας και στουθοκαμηλίζετε διαρκώς και λέτε ότι είμαστε 30 χλμ από την Αρχαία Ολυμπία μπας και καταλάβει κάποιος σε ποια γωνιά του χάρτη βρισκόμαστε κι εμείς (εκτός αν σημείο αναφοράς έχετε την Κουρούτα, τη "Μύκονο της Πελοποννήσου - θα τα πούμε και για την Κουρούτα προσεχώς).

Θυμάμαι λοιπόν, ειδικά τη 2η χρονιά του Ντίνου στην ομάδα τις συναντήσεις μας στα αποδυτήρια (όχι των ομάδων, αυτά που βρίσκονταν απέναντι στο γήπεδο) που έτρεχα εγώ να ετοιμάσω τον Κοροιβάρα (τη μασκότ της ομάδας-μεγάλο προσωπικό κεφάλαιο αυτό) να βγει και πετύχαινα το Ντίνο στον καθρέφτη με το κοστούμι του να φοράει χαμογελαστός τη γραβάτα του και να μου λέει - Τι κάνετε κυριέ μου; Ίσως να ήταν η δική του προσωπική ιεροτελεστία πριν μπει στο γήπεδο αλλά τον πετύχαινα πάντα εκεί λίγο πριν πατήσει το γήπεδο και δεν το κρύβω, το χαμόγελό του πάντα μου έδινε αισιοδοξία.

Όταν πρωτοβγήκε στο γήπεδο ο Κοροιβάρας (ευτυχώς συνοδεύτηκε από νίκη η πρώτη του εμφάνιση αλλιώς ο Άρης θα τον έκανε μακαονάδα) του ζήτησα να βγάλουν μαζί μια φωτογραφία. 

Αντιμετώπιζε τους πάντες με σεβασμό και με χαμόγελο. Αυτά θα θυμάμαι από το Ντίνο στα 2 χρόνια που τον γνώρισα στην Αμαλιάδα.

Λυπάμαι για την υποδοχή αλλά η βλακεία ως γνωστόν είναι ανίκητη. Το ξέρω ότι είσαι αρκετά έξυπνος και μάγκας για να μείνεις εκεί και είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις ότι εδώ θα έχεις πάντα φίλους από αυτούς που τρως και πίνεις καλά και γελάς με την ψυχή σου…

Ξεκίνησες από τους αρχαίους (Κόροιβος), προχώρησες στους πιο σύγχρονους (Χαρίλαος Τρικούπης) και η πορεία σου θυμίζει ήδη την ελληνική ιστορία!!! Αναρωτιέμαι τι σε περιμένει μετά αλλά είμαι σίγουρος ότι κι αν είναι αυτό θα περάσεις φίνα…

[το κείμενο γράφτηκε το αεροπλάνο καθοδόν για Λονδίνο μια μέρα πριν πάω γήπεδο να δω το γάβρο απέναντι στην Arsenal - Ουδείς τέλειος!!!]

Σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι!

Δεν ξέρω αν ως παιδιά είχατε φαντασιώσεις, δηλαδή αν βλέπατε πράγματα που δεν έβλεπαν οι άλλοι ή σκεφτόσασταν πράγματα που δεν υπήρχαν για τους άλλους αλλά στο δικό σας κόσμο ήταν αληθινά και υπαρκτά.

Θυμάμαι ως παιδί, όταν ταξιδεύαμε και γράφαμε στην άσφαλτο εκατοντάδες χιλιόμετρα πολλές φορές το μοναδικό θέαμα που μπορούσες να παρατηρήσεις στη διαδρομή ήταν ατέλειωτες κολώνες της ΔΕΗ και αμέτρητα χιλιόμετρα καλωδίων που εναλλάσσονταν κατά διαστήματα και άλλαζαν φορά ανάλογα με την κατεύθυνση του δρόμου.

Πάνω στα καλώδια της ΔΕΗ πολλές φορές υπήρχαν διαφόρων λογής πουλιά που έκαναν στάση στο κοντινό ή πιο μακρινό ταξίδι τους και για ένα παιδί κάτι ζωντανό ανάμεσα στο άψυχο τοπίο που συνέθετε η άσφαλτος, οι κολώνες και τα καλώδια κέντριζε το ενδιαφέρον για αρκετή ώρα. Ειδικά αν ήταν σμήνη πουλιών που ξαφνικά ξεσηκώνονταν και με διάφορους σχηματισμούς προσέφεραν ένα πολύ όμορφο θέαμα.

Αλλά η φαντασία ενός παιδιού μπορεί να δώσει μια πιο εξωτική διάσταση στην πραγματικότητα. Χωρίς να μπορώ να αναγνωρίσω τις επιρροές μου μέχρι την ηλικία που ξεκίνησε η φοβερή μου ανακάλυψη, από κάποια στιγμή και μετά όταν έβλεπα ένα πουλί μετρίου προς μεγάλου αναστήματος σε μια απόσταση που ήταν ευδιάκριτο μόνο το περίγραμμα και όχι λεπτομέρειες στο μυαλό μου εδραιώθηκε η σιγουριά ότι πρόκειται για έναν μεγάλο παπαγάλο που το είχε σκάσει από κάπου και έτυχε μόνο εγώ να τον ανακαλύψω. Δεν αποκάλυψα ποτέ το μυστικό μου λες και αν το έλεγα κάπου θα σταματούσα να βλέπω παπαγάλους στο δρόμο (έστω και φανταστικούς). Αυτή η ανακάλυψη έκανε τα οικογενειακά ταξίδια πιο εξωτικά και κάθε φορά που ο μοναχικός παπαγάλος έκανε την εμφάνισή του εγώ είχα μια κρυφή χαρά, λες και ήταν η πρώτη φορά που έκανα την σπουδαία ανακάλυψή μου. Μετά από χρόνια σκέφτομαι ότι έκανα καλά που δεν το αποκάλυψα σε κανέναν γιατί αυτή η αίσθηση του μυστικού έμεινε ανεξίτηλη και δεν "καταστράφηκε" από κάποια κυνική ενήλικη διαπίστωση του τύπου "δεν υπάρχουν ελεύθεροι παπαγάλοι στην Ελλάδα, στη φαντασία σου είναι".

Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν αρκετές στιγμές και ως ενήλικας όπου βλέποντας το μοναχικό πουλί να κάθεται στο καλώδιο της ΔΕΗ χαμογελούσα λέγοντας από μέσα μου ότι μάλλον θα είναι ο παπαγάλος των παιδικών μου χρόνων που μου έκανε συντροφιά στα ταξίδια μας.

Μέχρι που πριν λίγες μέρες συνέβη μια μεγάλη ανατροπή που ξανάφερε την παιδική μου φαντασίωση στο προσκήνιο. Σύμφωνα με έγκυρες πηγές (υπάρχουν στο τέλος του κειμένου) η Αθήνα φιλοξενεί περίπου 1500 πράσινους παπαγάλους σε πάρκα και άλση. Οι παπαγάλοι της Αθήνας είναι δραπέτες, κατεργάρηδες, με εξαιρετικές ικανότητες επιβίωσης. Λέγεται ότι ξεκίνησαν να εξαπλώνονται μετά από έναν ατυχή εκτελωνισμό στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και από τότε έκαναν την Αθήνα και τις άλλες μεγαλουπόλεις της Ελλάδας πιο εξωτικές.

Τι να πω... Έμεινα άναυδος και μετά ξέσπασα στα γέλια. Λες; Λες να υπήρξε πράγματι ο παπαγάλος που μου έκανε συντροφιά στα παιδικά ταξίδια; Όπως και να 'χει για μένα ήρθε η δικαίωση 30 χρόνια μετά. Και αν δεν με πιστεύετε σκασίλα μου μεγάλη και 10 παπαγάλοι!

Μέρες που είναι είπα να χαλαρώσω λίγο. Καλή Χρονιά να έχουμε και το 2019 να είναι αρχή για κάτι καινούργιο για όλους μας.

Απολαύστε το βίντεο:

Πηγές: Καθημερινή, Lifo, Guardian

Αναρχικός πολυθεσίτης

Ασυνεπέστατος στο προσωπικό ραντεβού για το επόμενο κείμενο του blog (είχα πει ότι μετά το "Η πόλη σε κίνηση" θα ακολουθούσε το "Μια πόλη με ταυτότητα" - παρεπιπτόντως όποιος δεν έχει δει την έκθεση στον Πολυχώρο στην Αμαλιάδα μπορεί να το κάνει μέχρι τις 20 Δεκέμβρη) με αφορμή ένα βιβλίο που διαβάζω (Αναρχικός τραπεζίτης του Πεσόα) περιπλανιέμαι εδώ και καιρό σε διάφορες εποικοδομητικές ή αδιέξοδες σκέψεις που με οδήγησαν στα σημερινά γραφόμενα.

Προσωπική εκτίμηση είναι ότι η χώρα περνάει τη μεγαλύτερη σήψη και παρακμή σε πολιτικό επίπεδο της σύγχρονης ιστορίας της και αν ψάξει κανείς τις αιτίες όχι από την τηλεόραση και τα δελτία ειδήσεων αλλά μέσα από μια προσωπική αναζήτηση αλλά και διάλογο με φίλους και γνωστούς θα οδηγηθεί σε παρόμοια συμπεράσματα.

Τα κόμματα έχουν αποτύχει (θα ακολουθήσει ένα κομβικής σημασίας κείμενο στο blog με τίτλο "Είμαστε μια κοινωνία ΠΑΣΟΚ" - όλο εξαγγελίες κάνω, θα το κόψω στην πορεία) και παράλληλα έχουν φροντίσει να επιβαρύνουν και οικονομικά τη χώρα με την πολυσχιδή δράση τους. Αν ήταν επιχειρήσεις είναι σίγουρο ότι θα είχαν βάλει λουκέτο και κάποιοι θα είχαν λογοδοτήσει απέναντι στις δικαστικές αρχές. Όμως τα κόμματα επιζούν, μεταλλάσσονται, αλλάζουν ονόματα και πρόσωπα και προσαρμόζονται σε κάθε νέα πραγματικότητα και όσο και να μας φαίνεται περίεργο αντικατοπτρίζουν την πραγματική και όχι τη φαινομενική τρέχουσα κατάσταση της κοινωνίας μας.

Ο Έλληνας νομίζω ότι είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση που χρήζει ανάλυσης. Προσωπική εκτίμηση και πάλι ότι όσο "αναρχικός" (την έννοια αν την ξέρεις από την τηλεόραση και μόνο θα δυσκολευτούμε να συνεννοηθούμε) είναι στην παρέα και στο καφενείο όπου δεν υπολογίζει κανέναν και "κατεβάζει" κυβερνήσεις για πλάκα άλλο τόσο οπισθοδρομικός και συντηρητικός είναι όταν υποκύπτει σε κάθε είδους εξυπηρέτηση που αφορά τον ίδιο ή την οικογένειά του και σε κάθε υποψία νέου Μεσσία που θα φέρει την αλλαγή σε κάθε εκλογική αναμέτρηση χαρίζει την ψήφο του (μου είπαν ότι γράφω πολύ μεγάλες προτάσεις που τελικά βλέπω ότι δεν μπορώ να αποφύγω - αν πάρετε μια βαθιά ανάσα όπως παίρνω εγώ όταν τις γράφω νομίζω ότι θα καταφέρετε να τις διαβάσετε). 

Σε αυτή τη λογική της αντίδρασης απέναντι στα κόμματα συνολικά συμμετέχει σε διάφορες πρωτοβουλίες π.χ. Αγανακτισμένοι (ήταν η πιο χαρακτηριστική) όπου είναι πολιτικά ή καλύτερα κομματικά "ουδέτερες" αλλά επειδή δεν έχουν τη σωστή δομή και οργάνωση (και άλλα χαρακτηριστικά που χρήζουν ανάλυσης) και αυτές με τις σειρά τους εξαφανίζονται από το προσκήνιο πολύ γρήγορα. Ειδικά στις τοπικές κοινωνίες είναι της μόδας να "κατεβαίνουν" στις εκλογές ανεξάρτητοι και κομματικά ουδέτεροι δήμαρχοι με στόχο μέσα από τον αποπροσανατολισμό της ουδετερότητας να μαζέψουν ψήφους από παντού, λες και η ιδεολογική υπόσταση του καθενός υποψηφίου δεν θα παίξει κανέναν ρόλο στην πορεία της διοίκησης αν εκλεγεί..

Διαβάζοντας το βιβλίο που προανέφερα μπαίνει κάποιος σε μια λογική για το πως μπορεί να προκύψει μια ελεύθερη κοινωνία, απαλλαγμένη από τις κατασκευασμένες από εμάς τους ίδιους κοινωνικές συμβάσεις (υποχρεώσεις, διαπλοκή, διαφθορά, συναλλαγή, κοινωνία ΠΑΣΟΚ, κλπ.) χωρίς μέσα από αυτή τη διαδικασία της εξυγίανσης οι ίδιοι οι εξυγιαντές να μην καταντήσουν οι δικτάτορες που θα την επιβάλλουν. Δύσκολες έννοιες αλλά παράλληλα πηγή προβληματισμού για το πως μπορεί να προκύψει ένας απεξαρτητοποιημένος πολίτης ο οποίος θα μπορεί να επιλέγει με γνώμονα το γενικό καλό και όχι με το στενά ιδιωτικό συμφέρον.

Προτάσεις
Αγαπητέ φίλε ή μη, δεν έχω να σου προτείνω κάτι σπουδαίο πέρα από αυτό που θεωρώ εγώ προφανές. Πες ΌΧΙ στην μικροεξυπηρέτηση του τοπικού άρχοντα που κάνει αυτό που είναι υποχρεωμένος να κάνει όταν π.χ. σου αλλάζει τη λάμπα στο δρόμο σου ή προσλαμβάνει με 8μηνο το παιδί σου που κόπιασες και ξόδεψες να μεγαλώσεις και να σπουδάσεις (τείνω να λαϊκίσω και το κόβω). Έχεις πολύ περισσότερη δύναμη από όσο νομίζεις αφού κάθε εξουσία ισχυροποιείται (και θεσμοθετείται) όσο συνεχίζεις να απαιτείς από αυτήν τα προφανή. Απλά πες περισσότερα ΟΧΙ και λιγότερα ΝΑΙ. Αυτό μπορεί να σε βάλει σε σκέψη και να δεις τα πράγματα αλλιώς. 

συμπλήρωμα #1
Αυτό που παθαίνει κάποιος όταν αποδέχεται τη μικροεξυπηρέτηση είναι ότι αφενός καθίσταται δέσμιος απέναντι σε αυτόν που του την παρέχει και αφετέρου κατά μία έννοια "δεσμεύει" την εκάστοτε διοίκηση σε αυτή τη μικροπολιτική αντί να την πιέσει να υλοποιήσει έργο που θα στοχεύει στο γενικό καλό, δηλ. στην ανάπτυξη και την προοπτική μιας ολόκληρης κοινωνίας.

συμπλήρωμα #2
Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε έχοντας διαβάσει το μισό βιβλίο. Τώρα που το διάβασα όλο και για να υπάρχει σφαιρική αντίληψη για αυτά που πραγματεύεται αξίζει να παρατεθεί μια κριτική για αυτό:

"It is also a fascinating book to read when you think about politics and politicians. It makes you realize how a politician can convince you of something, step by step. He unfolds a reasoning in which each step holds some truth, he asks you to validate each step and one step after the other, he leads you to a path you would never have followed if you’d seen the whole journey on the map right from the start. It’s subtle and frightening and we’ve all heard politicians start with an assertion you cannot refute and then build something totally fallacious from it.

That’s what could happen to the reader here if the constant irony wasn’t a lifeline that reminds you that this reasoning is flawed.

The Anarchist Banker is also a masterful demonstration of how an idea can become the roots of a dictatorship, how radical changes in a society cannot be implemented because it’s impossible to do so everywhere at the same time and successfully. So the new system must be forcefed to the population and only an authoritative system can do it.

I really can’t tell you more about The Anarchist Banker. I highly recommend it as a masterpiece of literature but also as an educational read about all those politicians who want to attract voters through simplistic thinking."

Πηγή: Book Around the Corner