Να μιλάμε με στοιχεία

 

Αγαπητοί φίλοι και μη,

σ' αυτό τον τόπο όλοι έχουν άποψη για όλα. Και καλά να είσαι στο καφενείο σου και να λες τις αρλούμπες σου μεταξύ φίλων, όταν όμως έχεις αναλάβει να εκπροσωπείς τους συμπολίτες σου σε οποιοδήποτε θεσμικό όργανο πρέπει αν μη τι άλλο να είσαι διαβασμένος.

Όπως έχω ξαναπεί η εποχή του χύμα και της γιούριας έχει παρέλθει και όποιος ακόμα συγκινείται από λόγια γεμάτα ένταση και κούφια επιχειρημάτων δεν θα πρέπει να αναρρωτιέται γιατί ο νομός Ηλείας είναι στο πάτο.

Αν έτυχε να παρακολουθήσετε διαδικτυακά την κοινή συνεδρίαση των δημοτικών συμβουλίων Ήλιδας και Πύργου (για όσους έχασαν το υπερθέαμα μπορούν να το παρακολουθήσουν εδώ) θα διαπιστώσατε πέρα από τον επαρχιώτικο και αρλούμπικο λόγο που διατύπωσαν ορισμένοι απλά για να πουν κάτι αυτό που έλειψε και λείπει πάντα είναι η συγνώμη όλων αυτών που κέρδισαν εκλογές υποσχόμενοι ότι οι Σχολές θα παραμείνουν. Όλων αυτών που στη δική τους θητεία μετρούσαν πρόβατα πάνω από το φράχτη λίγο πριν κοιμηθούν.

Φταίνε μόνιμα οι άλλοι. Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι βουλευτές κλπ. Ο νομός Ηλείας είναι στον πάτο όχι μόνο γιατί διοικείται από ανίκανους. Μπορεί να είναι ικανοί. Έχουν όμως επιτελεία ανίκανων που τα πληρώνουν χωρίς να έχουν να προσφέρουν τίποτα παραπάνω από μια διαχείριση που θα την έκανε και ένας απλός απόφοιτος λυκείου. Και φυσικά τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και οι υποσχέσεις για θέματα που δεν περνάνε από το χέρι τους (Πανεπιστήμιο, Νοσοκομείο, δρόμος, κλπ.). Σε αυτό τον τόπο ο καθένας μόνος του και όλοι στο γκρεμό.

Για να επανέλθω στο ζήτημα. Στον Πίνακα πιο πάνω θα δείτε τις 20 Σχολές με τη χαμηλότερη βάση εισαγωγής το 2020.

Θυμίζω ότι η βάση εισαγωγής για Αμαλιάδα και Πύργο το 2020 ήταν 5.075 και 7.025 αντίστοιχα. Η βάση εισαγωγής δείχνει το πόσο περιζήτητη είναι μια σχολή και είναι και μια ένδειξη για το πόσοι φοιτητές τελικά θα σπουδάσουν με στόχο να αποφοιτήσουν.

Προφανώς δεν μπορεί να πάρει κανείς στα σοβαρά ένα Υπουργείο όπου αποφασίζει την αναστολή εισακτέων μόνο για κάποιες Σχολές ενός Πανεπιστημίου χωρίς να ανήκουν σε αυτές με τη χαμηλότερη βάση εισαγωγής. Δεν μπορώ να φανταστώ ποιο ήταν το σκεπτικό αλλά δεν πρόκειται και να προσχωρήσω σε θεωρίες συνωμοσίας ότι κάποιοι έχουν βαλθεί να αφανίσουν τον νομό Ηλείας.

Αυτά είναι ανέκδοτα που χρησιμοποιούν όσοι στερούνται επιχειρημάτων για να αιτιολογήσουν τη θέση τους.

Το λέω δημόσια ότι δεν πιστεύω κανέναν αγώνα που γίνεται με αυτούς τους όρους όχι στο παρά πέντε αλλά στο και πέντε από ανθρώπους που δεν έχουν τη γνώση αλλά ούτε και την πολιτική δύναμη.

Αυτό που θα πρέπει κυρίως να αναρρωτηθούμε είναι το τι είχαμε και τι χάσαμε πραγματικά. Και ποια είναι η πραγματική προτεραιότητα των πανεπιστημιακών σχολών. Οι φοιτητές και το μέλλον τους ή οι τοπικές κοινωνίες; Θα προσπαθήσω να το αναλύσω προσεχώς...

Θα καθαρίσω μόνος μου

 

Αγαπητοί φίλοι και μη,

όσοι διαβάζουν καιρό αυτό το blog θα έχουν καταλάβει το χιούμορ μου που βασικό του χαρακτηριστικό είναι οι αναφορές που για όποιον τις καταλαβαίνει του είναι και φυσικό  να γελάσει. Όποιος ξεκινάει την ανάγνωση, ίσως ήδη να χαμογελάει από τον τίτλο.

Εγώ πάλι καθόλου. Το εννοώ κυριολεκτικά. Κάτι που ίσως δεν γνωρίζετε για μένα είναι ότι αγαπώ πραγματικά το δάσος της Μαραθιάς. Το πονάω πραγματικά. Και συμβαίνει αρκετά χρόνια πια. Οι μόνοι που με συναγωνίζονται στις επισκέψεις μου στο δάσος είναι όσοι καλοί άνθρωποι έρχονται και φροντίζουν τα ζώα και κάποιες εποχές του χρόνου οι υπάλληλοι του δασαρχείου που κάνουν περιπολίες για την υλοτομία. Ίσως είναι το μόνο μέρος που ξεχνιέμαι και νοιώθω ότι δεν βρίσκομαι στην επαρχία. Αυτό όμως που με επαναφέρει στην πραγματικότητα είναι η καφρίλα των ντόπιων που επισκέπτονται το δάσος και αφήνουν πίσω τα σκουπίδια τους.

Το έχω ξαναπεί. Αν νομίζετε ότι φταίει κάποιος συγκεκριμένα που η Ηλεία είναι στο πάτο θα σας πω ότι φταίμε όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι. Πως είναι δυνατόν να θέλουμε τουρισμό (όσοι τον θέλουν τέλος πάντων) και το μοναδικό δάσος δίπλα στη θάλασσα το βρομίζουμε σε ελεεινό βαθμό.  Και εκεί δε φταίει ούτε ο δήμαρχος,ούτε ο βουλευτής. Αν μη φίλε μου είσαι κάφρος, κάγκουρας και κοπρίτης θα φροντίσεις να κάνεις αισθητή την παρουσία σου σε ένα πανέμορφο μέρος με το χειρότερο τρόπο. Με τη βρωμιά σου. Και στο λέω εγώ που μαζί με άλλους 50-100-200 την έχουμε καθαρίσει το παρελθόν (βλέπε δράσεις του Δικτύου Αφύπνισης Πολιτών) και έχουμε δει και συνεχίζουμε να βλέπουμε πράγματα εξωφρενικά.

Στο δάσος της Μαραθιάς πηγαίνουν οι άνθρωποι για τους εξής λόγους:

1. Να κάνουν περίπατο, τρέξιμο, ποδηλασία, ιππασία, κλπ.(άθληση)
2. Για κάνουν μπάνιο στη θάλασσα (το Καλοκαίρι)
3. Να φροντίσουν τα αδέσποτα
4. Για κυνήγι
5. Για να κάνουν σεξ
6. Για διασκέδαση (καφέ, μπύρε, κλπ)
7. Για να πετάξουν σκουπίδια (μπάζα, κλπ.)
8. Για άλλους λόγους που δεν μπορώ να φανταστώ

Η μεγαλύτερη καφρίλα προέρχεται από τους τελευταίους.

Πήρα λοιπόν την απόφαση μέσα στη 2η καραντίνα να ξεκινήσω μόνος μου να καθαρίζω το δάσος. Οι εικόνες που βλέπετε είναι το μέρος που καθάρισα (ας είναι καλά αυτό το εργαλείο που με βοηθά να μη σκύβω και να μην έρχομαι σε επαφή με τη βρωμιά) και το αποτέλεσμα του καθαρισμού ήταν αυτή η μεγάλη σακούλα σκουπιδιών που έριξα στον μοναδικό κάδο πριν την καντίνα.

Στην 1η καραντίνα έφτιαξα το loveKourouta και σας ευχαριστώ για τη διάδοσή του. Το hashtag #loveKourouta έχει αναφερθεί χιλιάδες φορές στο Faebook και πιστεύω ότι είναι μια καλή διαφήμιση για την Κουρούτα.

Στη 2η καραντίνα δημιουργώ το #respectForMarathia και προτρέπω όποιον καλό άνθρωπο επισκέπτεται το δάσος για υγιή σκοπό να πάρει μια σακούλα και αν έχει όρεξη να απαλλάξει την ομορφιά από την καφρίλα. Ανεβάστε μια φωτό με το hashtag #respectForMarathia σε Facebook ή Instagram και κάντε για λίγο το σύμπαν να χαμογελάσει.

Το ότι δεν τράβηξα selfie με τα σκουπίδια είναι για να μην κάνετε άσχημους συνειρμούς και με συγκρίνετε με διάφορα σούργελα που φωτογραφίζονται παντού και πάντα.

Και αν τύχει και είσαι ένας από τους κάφρους που περιέγραψα πιο πάνω θα ήθελα να πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα και για σένα. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και τι δεν πρέπει να κάνεις. Δεν είσαι πια μικρό παιδί.

Καλή δύναμη αδέρφια...

Ένας κάτοικος Αμαλιάδας που δεν πήγε στην πορεία

Αγαπητοί φίλοι και μη,

η βασική και απαράβατη συνθήκη για να πραγματοποιηθεί μια δημόσια συγκέντρωση/εκδήλωση/πορεία διαμαρτυρίας που σέβεται τη δημοκρατία και τους όρους λειτουργίας μιας οποιασδήποτε συλλογικότητας είναι όταν κάποιος ή κάποιοι επώνυμα να αναλάβουν την ευθύνη της διοργάνωσης.

Από τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν άτομα που καλούν τα τοπικά ΜΜΕ για να καλύψουν τα γεγονότα και τα οποία προβαίνουν σε δηλώσεις δημόσια αμέσως μετά, αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Μια συλλογικότητα όπως και αν την βαφτίσεις, εν προκειμένω "Πρωτοβουλία κατοίκων Αμαλιάδας", οφείλει να έχει διαδικασίες και πρόσωπα όπου επώνυμα αναλαμβάνουν τις ευθύνες συγκέντρωσης πλήθους σε δημόσιο χώρο ειδικά εν μέσω πανδημίας που τέτοιες συγκεντρώσεις θεωρούνται παράνομες και τιμωρούνται με πρόστιμο τόσο οι διοργανωτές όσο και οι συμμετέχοντες. Βέβαια αυτό που έχουμε δει στην πράξη και αγγίζει τα όρια του παραλογισμού από την τρέχουσα κυβέρνηση είναι ότι ποινικοποιεί τη διασκέδαση δηλ. τα κορονοπάρτι ενώ στέκεται σε απόσταση από συγκεντρώσεις/διαδηλώσεις/πορείες γιατί πολύ απλά φοβάται το πολιτικό κόστος που θα έχει η αστυνομική παρέμβαση.

Πραγματικά προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός αν και πολιτικά έχω θέση. Απλά προσπαθώ να προσεγγίσω το θέμα από μια συγκεκριμένη οπτική. Αυτή της ευθύνης. Δεν παίρνω θέση για όσους επιλέγουν να λάβουν μέρος σε εκδηλώσεις που "κανείς" δεν διοργανώνει γιατί πολύ απλά μπορεί να μην τους απασχολεί αλλά το βλέπουν σαν ένα μέσο έκφρασης και αντίδρασης αφού προηγουμένως φαντάζομαι ότι έχουν συμφωνήσει με το κείμενο και τα αιτήματα του καλέσματος.

Η πόλη μας είναι μικρή και καλώς ή κακώς λίγο πολύ γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας ώστε να αντιλαμβανόμαστε ποια είναι τα ενεργά μέλη που παίρνουν θέση και αγωνίζονται για το κοινό καλό με τόλμη αλλά κυρίως με διάρκεια.

Ο "αγώνας" υπό την απειλή των λουκέτων μοιάζει με χαμένη μάχη. Όμως κάθε πράξη ή κινητοποίηση πετυχαίνει κάτι βασικό, άσχετα με τις προθέσεις ή το κίνητρο των διοργανωτών. Να γίνει ένας διάλογος ειλικρινής και ρεαλιστικός. Σε αυτό  θα ήταν χρήσιμο και κρίσιμο να συμμετέχουν όσο γίνεται περισσότεροι κυρίως αυτοί που είχαν και έχουν την  πολιτική ευθύνη για αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην Ηλεία.

Κλείνοντας, για να μην τα μπερδεύουμε ενώ δεν υπάρχει λόγος, οι εκδηλώσεις/συγκεντρώσεις/πορείες που ανακοινώθηκαν έχουν σαφές πολιτικό και κομματικό πρόσημο. Ας μην παριστάνουμε τις αθώες περιστερές ότι δήθεν οι ενεργοί πολίτες εξεγέρθηκαν. Το είπα και πιο πάνω. Αυτό θέλει τόλμη και διάρκεια και κυρίως ανάληψη στοιχειωδών ευθυνών. Και δεν το λέω αρνητικά περί πολιτικού και κομματικού προσήμου. Απλά αναρωτιέμαι γιατί ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος που "φωτογραφίζεται" μέσω των ανακοινώσεων δεν παίρνει δημόσια θέση και κυρίως δεν αναλαμβάνει δράση.

Γιατί αν γαβγίζει σαν σκύλος, δαγκώνει σαν σκύλος, τρώει σαν σκύλος αν μου πείτε ότι είναι γάτα δεν θα σας πιστέψω.

Κλείνοντας θα ήθελα να εκφράσω τη συμπαράστασή μου σε όλους όσους αντιστέκονται, αντιδρούν και δρουν με γνώμονα την υγιή λειτουργία της κοινωνίας μας, μακρυά από παραγοντισμό, μικροπολιτική και κάθε είδους συμφέροντος.

ΥΓ: για το θέμα του επικείμενου λουκέτου στα πανεπιστημιακά τμήματα της Ηλείας θα τοποθετηθώ προσεχώς

ΥΓ2: μια μέρα ξύπνησα και όλα τα ΜΜΕ του νομού Ηλείας έπαθαν "αριστερά", μέχρι την πρώτη ευκαιρία που θα στρίψουν πάλι

ΥΓ3: η αναλογία του αμερικανικού κινηματικού "I can't breathe" με το ελληνικό "Πονάω" δυστυχώς είναι ελλιπής και ολιγοβαρής καθώς στην Αμερική είχαμε μια βάναυση δολοφονία που ξεσήκωσε τη μισή χώρα. Αντιστοιχία θα μπορούσα να δω μόνο στη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Έχει σημασία και η συνθηματολογία τόσο σημειολογικά όσο και ουσιαστικά.

 
 

Οι μισοί τουλάχιστον χρειαζόμαστε εντατική ψυχοθεραπεία

 

Αγαπητοί φίλοι και μη,

για όσους δε γνωρίζετε η επαγγελματική μου ιδιότητα είναι Σύμβουλος Σταδιοδρομίας και ένα κομμάτι της δουλειάς αφορά τη συμβουλευτική σε προκηρύξεις για εύρεση εργασίας στο δημόσιο.

Σήμερα το μεσημέρι έληγε η προθεσμία υποβολής αιτήσεων για το επικουρικό προσωπικό για τα νοσοκομεία και μετά από 2 εβδομάδες έντονης προσπάθειας ολοκληρώθηκαν με επιτυχία οι αιτήσεις των πελατών που είχαμε αναλάβει ως Κέντρο Ακαδημαϊκής και Επαγγελματικής Σταδιοδρομίας. Αυτή η δουλειά χρειάζεται μεγάλη προσοχή διότι διακυβεύεται η επαγγελματική αποκατάσταση και η καλή συνεργασία και εμπιστοσύνη συνήθως οδηγεί σε καλά αποτελέσματα.

Τις περισσότερες φορές μου τηλεφωνούν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή για να αναλάβω την αίτησή τους και τις λίγες φορές που συμφώνησα οδηγήθηκα σε έναν κυκεώνα άγχους και πίεσης οπότε αποφάσισα να θέσω τα όρια και να μην αναλαμβάνω κάποιον πελάτη που το θυμήθηκε τελευταία στιγμή. Η εμπειρία έχει δείξει ότι αυτοί που σε παίρνουν τηλέφωνο τελευταία στιγμή δεν είναι πολύ σοβαροί ή αν ακόμα και αν δεν τίθεται θέμα σοβαρότητας πάντα κάποιο έγγραφο λείπει και καταλήγουμε να τρέχουμε σα το Βέγγο.

Η στιχομυθία που ήδη διαβάσετε έλαβε χώρα αργά χθες βράδυ στην επαγγελματική μου Σελίδα στο Facebook και είχε την κλιμάκωση που βλέπετε...

Γράφω ευγενικά και με σοβαρότητα όπως θα έκανε ένας επαγγελματίας που σέβεται τον εαυτό του. Η συγκεκριμένη ενώ δέχεται αυτά που γράφω και καληνυχτίζει φαίνεται να στέλνει το μήνυμά μου σε κάποιον γνωστό της και το συνοδεύει με μια βρισιά. Μένω λίγο... παγωτό στην αρχή και της απαντώ. Περνάει κάποια ώρα και μετά λαμβάνω το τελευταίο μήνυμα στο οποίο επιλέγω να μην απαντήσω.

Αν ήταν αληθινή η φωτογραφία στο προφίλ της φαινόταν νέος άνθρωπος..

Μπορείτε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας.

Εγώ θα πω τα εξής. Σε μια κοινωνία άναρχη πια εργασιακά (και όχι μόνο) η βία λεκτική και μη παραμονεύει από τον καθένα που δεν έχει καν συναίσθηση των πράξεών του αλλά του φταίνε μόνιμα οι άλλοι.Πολλά κακά δεν οφείλονται σε μας. Είναι αλήθεια. Όμως όταν αυτά που περνάνε από το χέρι μας επιλέγουμε να τα κάνουμε με τρόπο μακιαβελικό χωρίς να μας νοιάζουν οι άλλοι τότε είμαστε σίγουροι συνένοχοι.

Δεν έχω πρόβλημα να με βρίσει κάποιος ως αντίδραση σε κάτι που πω ή κάνω. Έχω βρίσει και εγώ κόσμο. Όταν όμως νέοι άνθρωποι που ψάχνουν για δουλειά λειτουργούν σαν άγρια ζώα, σε κάνει λίγο απαισιόδοξο. Βλέποντας την κλιμάκωση του διαλόγου σίγουρα η ψυχοθεραπεία είναι μια πρώτη προσέγγιση. Κάποιοι άνθρωποι πρέπει πρώτα να τα βρουν με τον εαυτό τους πριν τολμήσουν να πλησιάσουν άλλους ανθρώπους.

Όπως έλεγε και ένας φίλος μετά τις 10 το βράδυ μην απαντάς σε κανέναν ούτε στο τηλέφωνο ούτε πουθενά...

Γιατί κριτική δε σημαίνει καταστροφή

 

Αγαπητοί φίλοι και μη,

είμαι τυχερός γιατί έχω αρκετούς καλούς φίλους τους οποίους και συμβουλεύομαι κατά καιρούς καθώς μπορεί να βλέπουν τα πράγματα από μια άλλη οπτική. Αν δεν ακούς δεν μπορείς να προοδεύσεις σαν άνθρωπος και να γίνεις καλύτερος στον τρόπο με τον οποίο λειτουργείς.

Ο φίλος μου Χ. (άσχετο το γράμμα για να μην παραπέμπει κάπου συγκεκριμένα) αφού με διαβεβαίωσε ότι διαβάζει Βόρειο Σέλας μου μετέφερε μια εικόνα ότι άνθρωποι που με γνωρίζουν με έχουν συνηθίσει πιο θετικό και δημιουργικό και το blog βγάζει αρκετό αρνητισμό.

Επειδή σέβομαι πολύ τον Χ. το σκέφτηκα αρκετά αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είναι κάτι που σκέφτομαι πρώτη φορά καθώς αυτά που γράφω δεν τα γράφω συνήθως εν θερμώ και τα διαβάζω 2-3 φορές πριν τα δημοσιεύσω. Οπότε τον αρνητισμό που δημιουργεί η κριτική σε πρόσωπα μπορώ να τον καταλάβω ως αίσθηση.

Αν ήταν ακριβώς έτσι θα το είχα γυρίσει. Δεν με εμπνέει ο αρνητισμός και δεν είναι ότι ψάχνω στους άλλους κάτι αρνητικό για να τους προσάψω. Δυστυχώς αν ασχολήθηκα με συγκεκριμένα πρόσωπα και τους άσκησα δριμεία κριτική δεν είχε ποτέ να κάνει με τους ανθρώπους παρά για τους θεσμικούς ρόλους που αντιπροσωπεύουν και τις επιλογές τους στη χάραξη πολιτικής στα δρώμενα του δήμου Ήλιδας. Και η ανάγκη να το κάνω επώνυμα ήταν για μένα μονόδρομος κυρίως διότι δεν υπάρχει κανείς άλλος που να το κάνει (που να είναι κάτοικος του δήμου). Αν λειτουργούσαν τα θεσμικά όργανα που ελέγχουν την εκάστοτε διοίκηση, αν υπήρχαν σοβαρά ΜΜΕ που προσέγγιζαν την πραγματικότητα αντικειμενικά και ουδέτερα με κίνητρο το κοινό καλό, αυτά που γράφω στο Βόρειο Σέλας θα ήταν περιττά ίσως και γραφικά καθώς θα τα είχαν πει άλλοι.

Υπάρχει και κάτι άλλο. Στα περισσότερα κείμενα εκτός από σκληρή κριτική υπάρχουν πολύ σοβαρές προτάσεις που προκύπτουν από μακρόχρονη επαγγελματική και κοινωνική εμπειρία. Βλέπετε να ακούει κανείς; Βλέπετε να συγκινείται κανείς;

Εκτός αν τελικά η δημοτική αρχή διαβάζει φανατικά Βόρειο Σέλας και σε όσους ασκήθηκε σκληρή κριτική φρόντισε να τους απομακρύνει. Μαύρο χιούμορ για όποιον δεν το κατάλαβε.

Θα κλείσω με μια προσωπική ιστορία που εξηγεί ότι βρίσκομαι ακριβώς εκεί που θέλω και το έχω επιλέξει, διότι απλά είναι μια φυσιολογική εξέλιξη.

Στο διάστημα 2010-2020 διοργάνωσα 8 Φεστιβάλ Μουσικής (Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής). Δεν θα σας πω ούτε για τις 100άδες μουσικούς που συμμετείχαν ούτε τις 1000άδες θεατών που παρακολούθησαν εκδηλώσεις υψηλής ποιότητας χωρίς να χρειαστεί να πληρώσουν εισιτήριο. Δεν θα σας πω για τον προσωπικό κόπο και την αγωνία.

Θα σας πω μόνο ότι για 500 ευρώ χορηγία από το δήμο (άλλες φορές λίγο παραπάνω το ποσό) κάθε χρόνο έπρεπε να "παρακαλάς" για να λάβεις ένα ποσό που ήταν απλά μια μικρή βοήθεια και τίποτα παραπάνω (ενώ 2 φορές το φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε μόνο με τη συνδρομή ιδιωτών χορηγών). Και να παρακολουθείς κομήτες δημοτικούς συμβούλους να έχουν το θράσος να μην το ψηφίζουν στα δημοτικά συμβούλια ως θέμα (και ήταν δυστυχώς από τους μικρούς που ήθελαν να είναι διαφορετικοί) και να αφήνουν και διάφορες υπόνοιες. Και φυσικά η πλειονότητα των δημοτικών συμβούλων να μην έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους για να δουν από κοντά ένα πολιτιστικό γεγονός που είχε τη δική του διαδρομή στην πόλη.

Αυτή τη μεταχείριση (υπάρχουν και άλλα σημαντικά γεγονότα που δεν έτυχαν στήριξης και αναγνώρισης αλλά ας μιλήσουν οι ίδιοι) δεν είναι κάτι που ένας σοβαρός άνθρωπος μπορεί να την αντέξει για πολύ. Την άντεξα ως "θετικός" άνθρωπος που ήθελε να κάνει κάτι θετικό για το κοινό καλό και μια μέρα απλά ξύπνησα και είπα ότι δε θέλω άλλο.

Σε ένα περιβάλλον που η διαβούλευση και η δημοκρατία είναι άγνωστες λέξεις δε θα μιλήσω καν για αριστεία και καλές πρακτικές. Υπάρχουν απλά κάποιοι "τρελοί" που θέλουν να αφιερώνουν το χρόνο τους σε δράσεις που αφορούν πολλούς και με τα χρόνια έχουν πια μεγάλη εμπειρία. Και είναι αρκετοί σε κάθε πόλη. Οι δημοτικές αρχές δεν εκλέγονται εν λευκώ για να ανακαλύπτουν τον τροχό και να σπαταλάνε 4 χρόνια κάνοντας τρύπες στο νερό. Οφείλουν να εντοπίζουν αυτά τα ενεργά κύτταρα της κοινωνίας και να είναι οι βασικοί συνομιλητές τους. Να αναγνωρίζουν την προσφορά τους και να αξιοποιούν την εμπειρία τους για να καταφέρουμε να πηγαίνουμε μπροστά. 

Δε θέλω να νοσταλγώ αυτά που έχουν περάσει. Δε μου λέει τίποτα. Όπως λέει και ο καλός φίλος Γιάννης Μπ. είναι ωραίο ότι ζεις να το ζεις στο 100% ώστε μετά να μη νιώθεις νοσταλγία και να βλέπεις μπροστά.

ΥΓ: το σκίτσο δεν έχει και πολύ σχέση με τη δημοσίευση. Επειδή όμως είναι πρόσφατη ανακάλυψη στην Ηλεία ήθελα να το μοιραστώ καθώς μου άρεσε η αισθητική, το χιούμορ και η "αιχμηρή" πένα. Περισσότερα εδώ.