Ένας κάτοικος Αμαλιάδας που δεν πήγε στην πορεία

Αγαπητοί φίλοι και μη,

η βασική και απαράβατη συνθήκη για να πραγματοποιηθεί μια δημόσια συγκέντρωση/εκδήλωση/πορεία διαμαρτυρίας που σέβεται τη δημοκρατία και τους όρους λειτουργίας μιας οποιασδήποτε συλλογικότητας είναι όταν κάποιος ή κάποιοι επώνυμα να αναλάβουν την ευθύνη της διοργάνωσης.

Από τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν άτομα που καλούν τα τοπικά ΜΜΕ για να καλύψουν τα γεγονότα και τα οποία προβαίνουν σε δηλώσεις δημόσια αμέσως μετά, αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Μια συλλογικότητα όπως και αν την βαφτίσεις, εν προκειμένω "Πρωτοβουλία κατοίκων Αμαλιάδας", οφείλει να έχει διαδικασίες και πρόσωπα όπου επώνυμα αναλαμβάνουν τις ευθύνες συγκέντρωσης πλήθους σε δημόσιο χώρο ειδικά εν μέσω πανδημίας που τέτοιες συγκεντρώσεις θεωρούνται παράνομες και τιμωρούνται με πρόστιμο τόσο οι διοργανωτές όσο και οι συμμετέχοντες. Βέβαια αυτό που έχουμε δει στην πράξη και αγγίζει τα όρια του παραλογισμού από την τρέχουσα κυβέρνηση είναι ότι ποινικοποιεί τη διασκέδαση δηλ. τα κορονοπάρτι ενώ στέκεται σε απόσταση από συγκεντρώσεις/διαδηλώσεις/πορείες γιατί πολύ απλά φοβάται το πολιτικό κόστος που θα έχει η αστυνομική παρέμβαση.

Πραγματικά προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός αν και πολιτικά έχω θέση. Απλά προσπαθώ να προσεγγίσω το θέμα από μια συγκεκριμένη οπτική. Αυτή της ευθύνης. Δεν παίρνω θέση για όσους επιλέγουν να λάβουν μέρος σε εκδηλώσεις που "κανείς" δεν διοργανώνει γιατί πολύ απλά μπορεί να μην τους απασχολεί αλλά το βλέπουν σαν ένα μέσο έκφρασης και αντίδρασης αφού προηγουμένως φαντάζομαι ότι έχουν συμφωνήσει με το κείμενο και τα αιτήματα του καλέσματος.

Η πόλη μας είναι μικρή και καλώς ή κακώς λίγο πολύ γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας ώστε να αντιλαμβανόμαστε ποια είναι τα ενεργά μέλη που παίρνουν θέση και αγωνίζονται για το κοινό καλό με τόλμη αλλά κυρίως με διάρκεια.

Ο "αγώνας" υπό την απειλή των λουκέτων μοιάζει με χαμένη μάχη. Όμως κάθε πράξη ή κινητοποίηση πετυχαίνει κάτι βασικό, άσχετα με τις προθέσεις ή το κίνητρο των διοργανωτών. Να γίνει ένας διάλογος ειλικρινής και ρεαλιστικός. Σε αυτό  θα ήταν χρήσιμο και κρίσιμο να συμμετέχουν όσο γίνεται περισσότεροι κυρίως αυτοί που είχαν και έχουν την  πολιτική ευθύνη για αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην Ηλεία.

Κλείνοντας, για να μην τα μπερδεύουμε ενώ δεν υπάρχει λόγος, οι εκδηλώσεις/συγκεντρώσεις/πορείες που ανακοινώθηκαν έχουν σαφές πολιτικό και κομματικό πρόσημο. Ας μην παριστάνουμε τις αθώες περιστερές ότι δήθεν οι ενεργοί πολίτες εξεγέρθηκαν. Το είπα και πιο πάνω. Αυτό θέλει τόλμη και διάρκεια και κυρίως ανάληψη στοιχειωδών ευθυνών. Και δεν το λέω αρνητικά περί πολιτικού και κομματικού προσήμου. Απλά αναρωτιέμαι γιατί ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος που "φωτογραφίζεται" μέσω των ανακοινώσεων δεν παίρνει δημόσια θέση και κυρίως δεν αναλαμβάνει δράση.

Γιατί αν γαβγίζει σαν σκύλος, δαγκώνει σαν σκύλος, τρώει σαν σκύλος αν μου πείτε ότι είναι γάτα δεν θα σας πιστέψω.

Κλείνοντας θα ήθελα να εκφράσω τη συμπαράστασή μου σε όλους όσους αντιστέκονται, αντιδρούν και δρουν με γνώμονα την υγιή λειτουργία της κοινωνίας μας, μακρυά από παραγοντισμό, μικροπολιτική και κάθε είδους συμφέροντος.

ΥΓ: για το θέμα του επικείμενου λουκέτου στα πανεπιστημιακά τμήματα της Ηλείας θα τοποθετηθώ προσεχώς

ΥΓ2: μια μέρα ξύπνησα και όλα τα ΜΜΕ του νομού Ηλείας έπαθαν "αριστερά", μέχρι την πρώτη ευκαιρία που θα στρίψουν πάλι

ΥΓ3: η αναλογία του αμερικανικού κινηματικού "I can't breathe" με το ελληνικό "Πονάω" δυστυχώς είναι ελλιπής και ολιγοβαρής καθώς στην Αμερική είχαμε μια βάναυση δολοφονία που ξεσήκωσε τη μισή χώρα. Αντιστοιχία θα μπορούσα να δω μόνο στη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Έχει σημασία και η συνθηματολογία τόσο σημειολογικά όσο και ουσιαστικά.

 
 

Οι μισοί τουλάχιστον χρειαζόμαστε εντατική ψυχοθεραπεία

 

Αγαπητοί φίλοι και μη,

για όσους δε γνωρίζετε η επαγγελματική μου ιδιότητα είναι Σύμβουλος Σταδιοδρομίας και ένα κομμάτι της δουλειάς αφορά τη συμβουλευτική σε προκηρύξεις για εύρεση εργασίας στο δημόσιο.

Σήμερα το μεσημέρι έληγε η προθεσμία υποβολής αιτήσεων για το επικουρικό προσωπικό για τα νοσοκομεία και μετά από 2 εβδομάδες έντονης προσπάθειας ολοκληρώθηκαν με επιτυχία οι αιτήσεις των πελατών που είχαμε αναλάβει ως Κέντρο Ακαδημαϊκής και Επαγγελματικής Σταδιοδρομίας. Αυτή η δουλειά χρειάζεται μεγάλη προσοχή διότι διακυβεύεται η επαγγελματική αποκατάσταση και η καλή συνεργασία και εμπιστοσύνη συνήθως οδηγεί σε καλά αποτελέσματα.

Τις περισσότερες φορές μου τηλεφωνούν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή για να αναλάβω την αίτησή τους και τις λίγες φορές που συμφώνησα οδηγήθηκα σε έναν κυκεώνα άγχους και πίεσης οπότε αποφάσισα να θέσω τα όρια και να μην αναλαμβάνω κάποιον πελάτη που το θυμήθηκε τελευταία στιγμή. Η εμπειρία έχει δείξει ότι αυτοί που σε παίρνουν τηλέφωνο τελευταία στιγμή δεν είναι πολύ σοβαροί ή αν ακόμα και αν δεν τίθεται θέμα σοβαρότητας πάντα κάποιο έγγραφο λείπει και καταλήγουμε να τρέχουμε σα το Βέγγο.

Η στιχομυθία που ήδη διαβάσετε έλαβε χώρα αργά χθες βράδυ στην επαγγελματική μου Σελίδα στο Facebook και είχε την κλιμάκωση που βλέπετε...

Γράφω ευγενικά και με σοβαρότητα όπως θα έκανε ένας επαγγελματίας που σέβεται τον εαυτό του. Η συγκεκριμένη ενώ δέχεται αυτά που γράφω και καληνυχτίζει φαίνεται να στέλνει το μήνυμά μου σε κάποιον γνωστό της και το συνοδεύει με μια βρισιά. Μένω λίγο... παγωτό στην αρχή και της απαντώ. Περνάει κάποια ώρα και μετά λαμβάνω το τελευταίο μήνυμα στο οποίο επιλέγω να μην απαντήσω.

Αν ήταν αληθινή η φωτογραφία στο προφίλ της φαινόταν νέος άνθρωπος..

Μπορείτε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας.

Εγώ θα πω τα εξής. Σε μια κοινωνία άναρχη πια εργασιακά (και όχι μόνο) η βία λεκτική και μη παραμονεύει από τον καθένα που δεν έχει καν συναίσθηση των πράξεών του αλλά του φταίνε μόνιμα οι άλλοι.Πολλά κακά δεν οφείλονται σε μας. Είναι αλήθεια. Όμως όταν αυτά που περνάνε από το χέρι μας επιλέγουμε να τα κάνουμε με τρόπο μακιαβελικό χωρίς να μας νοιάζουν οι άλλοι τότε είμαστε σίγουροι συνένοχοι.

Δεν έχω πρόβλημα να με βρίσει κάποιος ως αντίδραση σε κάτι που πω ή κάνω. Έχω βρίσει και εγώ κόσμο. Όταν όμως νέοι άνθρωποι που ψάχνουν για δουλειά λειτουργούν σαν άγρια ζώα, σε κάνει λίγο απαισιόδοξο. Βλέποντας την κλιμάκωση του διαλόγου σίγουρα η ψυχοθεραπεία είναι μια πρώτη προσέγγιση. Κάποιοι άνθρωποι πρέπει πρώτα να τα βρουν με τον εαυτό τους πριν τολμήσουν να πλησιάσουν άλλους ανθρώπους.

Όπως έλεγε και ένας φίλος μετά τις 10 το βράδυ μην απαντάς σε κανέναν ούτε στο τηλέφωνο ούτε πουθενά...