Αγαπητοί φίλοι και μη,
για όσους δε γνωρίζετε η επαγγελματική μου ιδιότητα είναι Σύμβουλος Σταδιοδρομίας και ένα κομμάτι της δουλειάς αφορά τη συμβουλευτική σε προκηρύξεις για εύρεση εργασίας στο δημόσιο.
Σήμερα το μεσημέρι έληγε η προθεσμία υποβολής αιτήσεων για το επικουρικό προσωπικό για τα νοσοκομεία και μετά από 2 εβδομάδες έντονης προσπάθειας ολοκληρώθηκαν με επιτυχία οι αιτήσεις των πελατών που είχαμε αναλάβει ως Κέντρο Ακαδημαϊκής και Επαγγελματικής Σταδιοδρομίας. Αυτή η δουλειά χρειάζεται μεγάλη προσοχή διότι διακυβεύεται η επαγγελματική αποκατάσταση και η καλή συνεργασία και εμπιστοσύνη συνήθως οδηγεί σε καλά αποτελέσματα.
Τις περισσότερες φορές μου τηλεφωνούν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή για να αναλάβω την αίτησή τους και τις λίγες φορές που συμφώνησα οδηγήθηκα σε έναν κυκεώνα άγχους και πίεσης οπότε αποφάσισα να θέσω τα όρια και να μην αναλαμβάνω κάποιον πελάτη που το θυμήθηκε τελευταία στιγμή. Η εμπειρία έχει δείξει ότι αυτοί που σε παίρνουν τηλέφωνο τελευταία στιγμή δεν είναι πολύ σοβαροί ή αν ακόμα και αν δεν τίθεται θέμα σοβαρότητας πάντα κάποιο έγγραφο λείπει και καταλήγουμε να τρέχουμε σα το Βέγγο.
Η στιχομυθία που ήδη διαβάσετε έλαβε χώρα αργά χθες βράδυ στην επαγγελματική μου Σελίδα στο Facebook και είχε την κλιμάκωση που βλέπετε...
Γράφω ευγενικά και με σοβαρότητα όπως θα έκανε ένας επαγγελματίας που σέβεται τον εαυτό του. Η συγκεκριμένη ενώ δέχεται αυτά που γράφω και καληνυχτίζει φαίνεται να στέλνει το μήνυμά μου σε κάποιον γνωστό της και το συνοδεύει με μια βρισιά. Μένω λίγο... παγωτό στην αρχή και της απαντώ. Περνάει κάποια ώρα και μετά λαμβάνω το τελευταίο μήνυμα στο οποίο επιλέγω να μην απαντήσω.
Αν ήταν αληθινή η φωτογραφία στο προφίλ της φαινόταν νέος άνθρωπος..
Μπορείτε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας.
Εγώ θα πω τα εξής. Σε μια κοινωνία άναρχη πια εργασιακά (και όχι μόνο) η βία λεκτική και μη παραμονεύει από τον καθένα που δεν έχει καν συναίσθηση των πράξεών του αλλά του φταίνε μόνιμα οι άλλοι.Πολλά κακά δεν οφείλονται σε μας. Είναι αλήθεια. Όμως όταν αυτά που περνάνε από το χέρι μας επιλέγουμε να τα κάνουμε με τρόπο μακιαβελικό χωρίς να μας νοιάζουν οι άλλοι τότε είμαστε σίγουροι συνένοχοι.
Δεν έχω πρόβλημα να με βρίσει κάποιος ως αντίδραση σε κάτι που πω ή κάνω. Έχω βρίσει και εγώ κόσμο. Όταν όμως νέοι άνθρωποι που ψάχνουν για δουλειά λειτουργούν σαν άγρια ζώα, σε κάνει λίγο απαισιόδοξο. Βλέποντας την κλιμάκωση του διαλόγου σίγουρα η ψυχοθεραπεία είναι μια πρώτη προσέγγιση. Κάποιοι άνθρωποι πρέπει πρώτα να τα βρουν με τον εαυτό τους πριν τολμήσουν να πλησιάσουν άλλους ανθρώπους.
Όπως έλεγε και ένας φίλος μετά τις 10 το βράδυ μην απαντάς σε κανέναν ούτε στο τηλέφωνο ούτε πουθενά...
