Έτσι θα φύγει ο professor

Αγαπητοί φίλοι και μη,

σήμερα θα ασχοληθώ λίγο με δύο πρόσωπα που με διαφορετικό ρόλο υπηρετούν τον ίδιο πολύπαθο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Όλοι ενημερώνεστε και διαβάζετε αθλητικές ειδήσεις από κάπου και έχετε καταλήξει τι σας ταιριάζει. Προσωπικά μου ταιριάζει ο Κάρπετ (KARPET SHOW - Μπάλα και άλλα) διότι γράφει αξιόλογο τρόπο (δεν θα πω αντικειμενικά) που θα ταίριαζε περισσότερο στην Αγγλία παρά στην Ελλάδα. Αυτό που μπορεί να διακρίνει μέσα από τη στήλη του είναι ότι αγαπάει το ποδόσφαιρο και περιμένει περισσότερο να διαψευστεί σε αυτά που γράφει παρά να επιβεβαιωθεί. Ίσως για αυτό και μόνο λόγο να τον συμπαθώ ακόμα περισσότερο.

Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από το τελευταίο του άρθρο Σκουπίδια κάτω από το χαλί ή sweep nasty things under the carpet (όπως θυμάμαι τη φράση από τότε που την είχα μάθει πιτσιρικάς στη Νάρνου!!!).

Σκουπίδια κάτω από το χαλί

"Το μεγάλο συμπέρασμα είναι ότι καμία από τις ομάδες που θέλουν να κάνουν πρωταθλητισμό δεν έχει λύσει τα προβλήματα της – ίσα ίσα που οι πιο πολλές ομάδες βρίσκουν και καινούργια. Το αληθινά ενδιαφέρον είναι ότι τα προβλήματα όλων είναι διαφορετικά. Το κοινό σημείο είναι κατά τη γνώμη μου η κακή προσέγγιση της σεζόν: όλοι μοιάζουν να πιστεύουν πως οι νίκες είναι η λύση για όλα και πως αρκούν για να απομακρύνουν την γκρίνια. Ενώ δεν είναι έτσι ακριβώς.

Γιατί οι ομάδες που θέλουν να πρωταγωνιστήσουν δυσκολεύονται να χτίσουν μια εικόνα υπεροχής; Γιατί έχουν δώσει λίγη (έως καθόλου) προσοχή στο ίδιο το παιγνίδι: μοιάζει να είναι επιλογή τους να μην παίζουν καλά. Ακόμα και σε παιγνίδια που αυτό το προσπαθούν, η όποια προσπάθεια τους δεν αφορά τα 90 λεπτά τα ματς, παρά μόνο κομμάτια του παιγνιδιού. Άλλος μπορεί να αρχίσει καλά και να φρενάρει, άλλος να πιέσει στο τέλος μπας και σώσει το πράγμα κι άλλος να προσπαθήσει να παίξει απλά κατενάτσιο για να κρατήσει το αποτέλεσμα. Κανονικό ποδόσφαιρο, με προσοχή στην άμυνα, ένταση στη μεσαία γραμμή, αποτελεσματικότητα και θεαματικότητα στην επίθεση δεν έχουμε δει από κανένα."

Και περνάω στο 2ο πρόσωπο που έχω συμπαθήσει τα τελευταία χρόνια, τον professor Perdo Martins, όπου όπως και την πρώτη του χρονιά στον Ολυμπιακό αρχίζω να νοιώθω ότι ίσως φέτος να είναι και η τελευταία του στον Ολυμπιακό.

Εκείνη την πρώτη χρονιά πραγματικά ευχόμουν να μείνει στον Ολυμπιακό παρά το γεγονός ότι η ομάδα είχε χάσει το πρωτάθλημα και ευτυχώς έμεινε πολύ παραπάνω. Πέρα από το ωραίο ποδόσφαιρο που παίξαμε στην Ελλάδα και έφερε τίτλους, οι ευρωπαϊκές βραδιές θα μείνουν αξέχαστες ειδικά αν τις έχεις ζήσει και από κοντά. Ευρωπαϊκές βραδιές κατά τις οποίες ο Ολυμπιακός κοίταξε στα μάτια τεράστια club με παγκόσμια εμβέλεια ενώ κατάφερε να αποκλείσει και κάποια από αυτά. Παίζοντας ωραίο, σύγχρονο ποδόσφαιρο όπου ο καλύτερος παίκτης δεν ήταν ο τερματοφύλακας (θυμηθείτε Νικοπολίδη και Ρομπέρτο από το πρόσφατο παρελθόν).

Δύο ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά που ξεχώριζα πάντα σε αυτό τον προπονητή. Ότι το αποτέλεσμα θα συνοδευόταν από καλό και ενίοτε θεαματικό ποδόσφαιρο, κυρίως σύγχρονο, και ότι κάθε νέος παίκτης θα έπαιρνε φανέλα βασικού μόνο όταν θα το άξιζε πραγματικά και αφού είχε ενσωματωθεί με το σύνολο (θυμηθείτε πότε έπαιξε ο Γκιγιέρμε). Ο λόγος που βλέπω αυτή ως την τελευταία του χρονιά (όπως και ο Κάρπετ γράφω με την ελπίδα να διαψευσθώ και όχι να επαληθευτώ) ο Pedro απομακρύνεται από αυτά τα δύο στοιχεία και δεν το επισημαίνω λόγω των αποτελεσμάτων (δεν έχει γίνει κάτι τραγικό ακόμα) αλλά λόγω της εμφάνισης της ομάδας και της παρουσίας τόσο πολλών νέων προσώπων που δεν έχουν καν προσαρμοστεί.

Ο κόσμος του Ολυμπιακού (όσοι τουλάχιστον κουβαλάνε τα δικά μου μυαλά) δεν θα ζητήσουν να φύγει ο προπονητής λόγω αποτελεσμάτων. Ο μόνος λόγος θα είναι αν ο προπονητής ξεχάσει πως μας κέρδισε όταν τον πρώτο χρόνο έχασε το πρωτάθλημα γεμίζοντας το Καραϊσκάκης μέχρι την τελευταία αγωνιστική.

Μακάρι professor αυτοί που είναι δίπλα σου απλά να στο θυμίσουν αν το έχεις ξεχάσει...