Έφηβοι: Πολίτες Β' κατηγορίας (Αφρικάνικες παροιμίες #1)

Αγαπητοί φίλοι και μη,

πρόσφατα "έπεσα" πάνω σε μια αφρικάνικη παροιμία: "Το παιδί το οποίο δεν καλωσορίζεται στο χωριό θα το κάψει για να νοιώσει τη ζεστασιά του" (ή κάπως έτσι πάει η μετάφραση/απόδοση) η οποία ενέτεινε την ανάγκη που είχα να γράψω αυτό το κείμενο.

Εδώ και καιρό έχω την αίσθηση ότι γύρω μου δε λειτουργεί τίποτα. Σκουπίδια, ανοργανωσιά, μετριότητα γενικώς και μέτριοι άνθρωποι που έχοντας καβαλήσει καλάμι θέλουν να επιπλέουν στην επικαιρότητα σαν τα κούτσουρα.. Παράλληλα, λόγω επαγγέλματος, συναντώ εφήβους και προσπαθώ πέρα από τη δουλειά να αξιοποιήσω την ευκαιρία και να δω πως σκέφτονται οι νέοι άνθρωποι εν μέσω πανδημίας.

Τους έχω συναντήσει και άλλες φορές τυχαία σε παιδικές χαρές, που ενώ πηγαίνεις ένα πολύ μικρό παιδί, πολλές φορές διαπιστώνεις ότι οι παιδικές χαρές είναι γεμάτες από εφήβους που σε έναν χώρο ακατάλληλους για αυτούς φαίνεται ότι είναι έτοιμοι να διαλύσουν ότι υπάρχει εκεί.

Χρειάζεται κόπο και τρόπο για να τους προσεγγίσεις και στο τέλος να καταφέρεις να συνυπάρξεις αρμονικά ώστε αφενός να τους κάνεις να καταλάβουν ότι αν τα διαλύσουν όλα δε θα μείνει τίποτα για τα μικρά παιδιά (κάποτε όχι πολύ παλιά και οι ίδιοι ήταν μικρά παιδιά) και αφετέρου να μην είσαι ο ξενέρωτος μεγάλος που αρχίζει τις υποδείξεις και τους κανόνες. Δεν έχω παράπονο.Τα βρίσκουμε.

Ξέρω όμως ότι αυτό δεν είναι λύση. Κάποια στιγμή και θα διαλύσουν κάτι και θα γεμίσουν την παιδική χαρά με σκουπίδια έτσι για το χαβαλέ. Αν συζητήσεις μαζί τους το πρώτο πράγμα που θα καταλάβεις είναι ότι τους λείπει ο δικός τους χώρος στην πόλη. Ότι νοιώθουν ότι κανείς δεν τους σκέφτεται ώστε να έχει προβλέψει κάτι που να τους ταιριάζει.

Εδώ φυσικά δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην τελευταία 25ετία όπου ποτέ δεν έγινε κάτι συστηματικό και οργανωμένο για τη νεολαία της εφηβείας. Ναι, καλό είναι το Δημοτικό Στάδιο αλλά δεν μιλάμε για οργανωμένο αθλητισμό. Μιλάμε για χώρους φιλικούς με δραστηριότητες που μπορείς να κάνεις για να διασκεδάσεις και να ψυχαγωγηθείς.

Τι χρειάζονται; Έναν χώρο μεγάλο, να έχει μια τύπου εξέδρα για να "αράζουν" (τύπου Σκακιέρας), να κάνουν κόλπα με ποδήλατο ή σκέϊτ, μια μπασκέτα να ρίχνουν κάνα σουτάκι και αν βρεις περισσότερους σίγουρα θα ακούσεις και άλλες ιδέες.

Αλήθεια όταν ένας δήμος σκέφτεται να πάει μπροστά πως μπορεί να το πετύχει αν δεν διαβουλευτεί με όλες τις ηλικίες για να ακούσει τους πολίτες τους για τις συνθήκες που θέλουν να ζουν; Πότε έγινε πραγματική διαβούλευση σε αυτή την πόλη και συμμετοχικός σχεδιασμός;

Και τα λέω αυτά, διότι οι μέτριοι, που θα είναι πάλι παρόντες θα αρχίσουν τις υπερβολές δηλ. φούμαρα (νοσοκομείο, πανεπιστήμιο, τρένο, δρόμος, τουρισμός, κλπ.) ενώ στην ουσία μιλάνε για χαλίκι, άσφαλτο και λάμπες χωρίς καμία ουσιαστική πρόταση για πρόοδο και ανάπτυξη.

Ας ακούσουμε τα νέα παιδιά και κυρίως ας τα κάνουμε συμμέτοχα των αποφάσεων για θέματα που τα αφορούν. Πως αλλιώς μπορείς να περιμένεις κάτι από αυτά εκτός από αδιαφορία και αποχή;

 

Ο πιο παλιός, ο παλιός και ο νέος που ήτανε παλιός

 

Αγαπητοί φίλοι και μη,

συνηθίζω να περπατώ μέχρι τη Φραγκαβίλα 2-3 φορές τη βδομάδα. Όχι δεν ψάχνω για παρέα και δεν το γράφω για αυτό.

Το τελευταίο διάστημα η πολύ όμορφη διαδρομή δεν είναι καθόλου όμορφη. Υπάρχουν τόσα σκουπίδια αριστερά και δεξιά του δρόμου (κυρίως πλαστικά μπουκάλια και καφέδες) που πραγματικά είναι να λυπάσαι τόσο για την κατάντια των συμπολιτών σου που δε σέβονται το περιβάλλον και τους άλλους όσο και του δήμου που τα έχει αφήσει όλα στο έλεός τους.

Το ίδιο συμβαίνει αριστερά και δεξιά του δρόμου προς Καρδαμά και πάει λέγοντας. Ειδικά αν αποφασίσουν να "ξαρίσουν" βάτα ή χορτάρια τότε αποκαλύπτεται ένα βουνό από σκουπίδια που παρέμεναν κρυμμένα... Ο δήμος δε βρωμάει απλά, ο δήμος ζέχνει από τα σκουπίδια παντού.

Για το δάσος της Μαραθιάς τα έχω γράψει και παλιότερα.

Δεν ξέρω αν πάντα ήταν έτσι αλλά μου φαίνεται ότι το κακό μεγαλώνει. Τι φταίει για αυτή την παρακμή και την ασυδοσία και το μηδαμινό ενδιαφέρον για το περιβάλλον;

Φταίμε όλοι.

Πως μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση;

Δεν είναι καθόλου εύκολο να αλλάξει. Και έχω εστιάσει στους λόγους...

Αν στις επόμενες εκλογές είναι υποψήφιοι οι παλιοί + τους καινούργιους που και αυτοί είναι παλιοί επί της ουσίας υπογράφουμε την καταδίκη μας ως πολίτες για την επόμενη 20ετία. Και δε φταίνε μόνο όσοι οδηγούν την κούρσα. Κυρίως αυτοί που τους ακολουθούν και τους στηρίζουν. Και τι σχέση έχουν αυτά με τα προηγούμενα. ΜΕΓΑΛΗ.

Κανείς από τους "παλιούς"  δεν θέλει να βάλει τάξη. Δεν θέλει σοβαρούς και υπεύθυνους πολίτες. Δεν θέλει δυνατή και ανεξάρτητη Δημοτική Αστυνομία που να βοηθήσει στη θέσπιση κανόνων. Κανείς δεν έχει διάθεση να αναλάβει σοβαρές καμπάνιες στα σχολεία για το περιβάλλον και την ανακύκλωση, τη βιώσιμη κινητικότητα ώστε να δει κάτι να αλλάζει από τις επερχόμενες γενιές μετά από 10 χρόνια.

Δεν μπορούν να δουν τόσο μακρυά διότι δεν τους ενδιαφέρει. Σημασία έχει να πουλήσουμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες σε όλους παραμονές των εκλογών και να μπαλώσουμε υποχρεώσεις που δημιουργήσαμε όταν εκλεγούμε... Αυτό είναι το μοντέλο της τοπικής αυτοδιοίκησης στο δήμο μας αλλά και ευρύτερα ίσως στην Ηλεία.

Δυστυχώς δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά. Προς το παρόν ας απολαύσουμε νερόβραστα αυγά...

ΥΓ: πραγματικά δεν ξέρω πως μπορούμε να βγούμε από μια κατάσταση που χρειάστηκε 25 ολόκληρα χρόνια για να χτιστεί. Ειδικά όταν βλέπω, ανεξαρτήτως δημοτικής αρχής, ότι μαζικά οι συμπολίτες απαξιώνουν την ίδια τους τη ζωή καθημερινά ενώ ονειρεύονται μεγαλεία ανάπτυξης.

ΥΓ2: ποια ανάπτυξη αναρρωτιέμαι... Σε λίγο η Ηλεία πέρα από όλα τα άλλα δεινά (δρόμος, τρένο, πανεπιστήμιο, νοσοκομείο, κλπ.) θα καταντήσει ένας απέραντος σκουπιδότοπος και αυτό θα είναι η οριστική ταφόπλακα...

ΥΓ3: αυτό που είπα πιο πριν το εννοώ βαθύτατα και στις επόμενες δημοτικές εκλογές θα το διατυμπανίζω. Αυτοί που ηγούνται πλέον μυρίζουν ναφθαλίνη. Όσοι θα τους στηρίξετε αυτή τη φορά μόνο και μόνο από προσωπική φιλοδοξία δηλ. ματαιοδοξία θα την ακούσετε κανονικά. Τουλάχιστον από αυτό το βήμα. Καλύτερα να μείνετε σπίτι σας. Πιο πολύ προσφέρετε έτσι στο κοινό καλό.

Έτσι θα φύγει ο professor

Αγαπητοί φίλοι και μη,

σήμερα θα ασχοληθώ λίγο με δύο πρόσωπα που με διαφορετικό ρόλο υπηρετούν τον ίδιο πολύπαθο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Όλοι ενημερώνεστε και διαβάζετε αθλητικές ειδήσεις από κάπου και έχετε καταλήξει τι σας ταιριάζει. Προσωπικά μου ταιριάζει ο Κάρπετ (KARPET SHOW - Μπάλα και άλλα) διότι γράφει αξιόλογο τρόπο (δεν θα πω αντικειμενικά) που θα ταίριαζε περισσότερο στην Αγγλία παρά στην Ελλάδα. Αυτό που μπορεί να διακρίνει μέσα από τη στήλη του είναι ότι αγαπάει το ποδόσφαιρο και περιμένει περισσότερο να διαψευστεί σε αυτά που γράφει παρά να επιβεβαιωθεί. Ίσως για αυτό και μόνο λόγο να τον συμπαθώ ακόμα περισσότερο.

Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από το τελευταίο του άρθρο Σκουπίδια κάτω από το χαλί ή sweep nasty things under the carpet (όπως θυμάμαι τη φράση από τότε που την είχα μάθει πιτσιρικάς στη Νάρνου!!!).

Σκουπίδια κάτω από το χαλί

"Το μεγάλο συμπέρασμα είναι ότι καμία από τις ομάδες που θέλουν να κάνουν πρωταθλητισμό δεν έχει λύσει τα προβλήματα της – ίσα ίσα που οι πιο πολλές ομάδες βρίσκουν και καινούργια. Το αληθινά ενδιαφέρον είναι ότι τα προβλήματα όλων είναι διαφορετικά. Το κοινό σημείο είναι κατά τη γνώμη μου η κακή προσέγγιση της σεζόν: όλοι μοιάζουν να πιστεύουν πως οι νίκες είναι η λύση για όλα και πως αρκούν για να απομακρύνουν την γκρίνια. Ενώ δεν είναι έτσι ακριβώς.

Γιατί οι ομάδες που θέλουν να πρωταγωνιστήσουν δυσκολεύονται να χτίσουν μια εικόνα υπεροχής; Γιατί έχουν δώσει λίγη (έως καθόλου) προσοχή στο ίδιο το παιγνίδι: μοιάζει να είναι επιλογή τους να μην παίζουν καλά. Ακόμα και σε παιγνίδια που αυτό το προσπαθούν, η όποια προσπάθεια τους δεν αφορά τα 90 λεπτά τα ματς, παρά μόνο κομμάτια του παιγνιδιού. Άλλος μπορεί να αρχίσει καλά και να φρενάρει, άλλος να πιέσει στο τέλος μπας και σώσει το πράγμα κι άλλος να προσπαθήσει να παίξει απλά κατενάτσιο για να κρατήσει το αποτέλεσμα. Κανονικό ποδόσφαιρο, με προσοχή στην άμυνα, ένταση στη μεσαία γραμμή, αποτελεσματικότητα και θεαματικότητα στην επίθεση δεν έχουμε δει από κανένα."

Και περνάω στο 2ο πρόσωπο που έχω συμπαθήσει τα τελευταία χρόνια, τον professor Perdo Martins, όπου όπως και την πρώτη του χρονιά στον Ολυμπιακό αρχίζω να νοιώθω ότι ίσως φέτος να είναι και η τελευταία του στον Ολυμπιακό.

Εκείνη την πρώτη χρονιά πραγματικά ευχόμουν να μείνει στον Ολυμπιακό παρά το γεγονός ότι η ομάδα είχε χάσει το πρωτάθλημα και ευτυχώς έμεινε πολύ παραπάνω. Πέρα από το ωραίο ποδόσφαιρο που παίξαμε στην Ελλάδα και έφερε τίτλους, οι ευρωπαϊκές βραδιές θα μείνουν αξέχαστες ειδικά αν τις έχεις ζήσει και από κοντά. Ευρωπαϊκές βραδιές κατά τις οποίες ο Ολυμπιακός κοίταξε στα μάτια τεράστια club με παγκόσμια εμβέλεια ενώ κατάφερε να αποκλείσει και κάποια από αυτά. Παίζοντας ωραίο, σύγχρονο ποδόσφαιρο όπου ο καλύτερος παίκτης δεν ήταν ο τερματοφύλακας (θυμηθείτε Νικοπολίδη και Ρομπέρτο από το πρόσφατο παρελθόν).

Δύο ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά που ξεχώριζα πάντα σε αυτό τον προπονητή. Ότι το αποτέλεσμα θα συνοδευόταν από καλό και ενίοτε θεαματικό ποδόσφαιρο, κυρίως σύγχρονο, και ότι κάθε νέος παίκτης θα έπαιρνε φανέλα βασικού μόνο όταν θα το άξιζε πραγματικά και αφού είχε ενσωματωθεί με το σύνολο (θυμηθείτε πότε έπαιξε ο Γκιγιέρμε). Ο λόγος που βλέπω αυτή ως την τελευταία του χρονιά (όπως και ο Κάρπετ γράφω με την ελπίδα να διαψευσθώ και όχι να επαληθευτώ) ο Pedro απομακρύνεται από αυτά τα δύο στοιχεία και δεν το επισημαίνω λόγω των αποτελεσμάτων (δεν έχει γίνει κάτι τραγικό ακόμα) αλλά λόγω της εμφάνισης της ομάδας και της παρουσίας τόσο πολλών νέων προσώπων που δεν έχουν καν προσαρμοστεί.

Ο κόσμος του Ολυμπιακού (όσοι τουλάχιστον κουβαλάνε τα δικά μου μυαλά) δεν θα ζητήσουν να φύγει ο προπονητής λόγω αποτελεσμάτων. Ο μόνος λόγος θα είναι αν ο προπονητής ξεχάσει πως μας κέρδισε όταν τον πρώτο χρόνο έχασε το πρωτάθλημα γεμίζοντας το Καραϊσκάκης μέχρι την τελευταία αγωνιστική.

Μακάρι professor αυτοί που είναι δίπλα σου απλά να στο θυμίσουν αν το έχεις ξεχάσει...