Αγαπητοί φίλοι και μη,
πρόσφατα "έπεσα" πάνω σε μια αφρικάνικη παροιμία: "Το παιδί το οποίο δεν καλωσορίζεται στο χωριό θα το κάψει για να νοιώσει τη ζεστασιά του" (ή κάπως έτσι πάει η μετάφραση/απόδοση) η οποία ενέτεινε την ανάγκη που είχα να γράψω αυτό το κείμενο.
Εδώ και καιρό έχω την αίσθηση ότι γύρω μου δε λειτουργεί τίποτα. Σκουπίδια, ανοργανωσιά, μετριότητα γενικώς και μέτριοι άνθρωποι που έχοντας καβαλήσει καλάμι θέλουν να επιπλέουν στην επικαιρότητα σαν τα κούτσουρα.. Παράλληλα, λόγω επαγγέλματος, συναντώ εφήβους και προσπαθώ πέρα από τη δουλειά να αξιοποιήσω την ευκαιρία και να δω πως σκέφτονται οι νέοι άνθρωποι εν μέσω πανδημίας.
Τους έχω συναντήσει και άλλες φορές τυχαία σε παιδικές χαρές, που ενώ πηγαίνεις ένα πολύ μικρό παιδί, πολλές φορές διαπιστώνεις ότι οι παιδικές χαρές είναι γεμάτες από εφήβους που σε έναν χώρο ακατάλληλους για αυτούς φαίνεται ότι είναι έτοιμοι να διαλύσουν ότι υπάρχει εκεί.
Χρειάζεται κόπο και τρόπο για να τους προσεγγίσεις και στο τέλος να καταφέρεις να συνυπάρξεις αρμονικά ώστε αφενός να τους κάνεις να καταλάβουν ότι αν τα διαλύσουν όλα δε θα μείνει τίποτα για τα μικρά παιδιά (κάποτε όχι πολύ παλιά και οι ίδιοι ήταν μικρά παιδιά) και αφετέρου να μην είσαι ο ξενέρωτος μεγάλος που αρχίζει τις υποδείξεις και τους κανόνες. Δεν έχω παράπονο.Τα βρίσκουμε.
Ξέρω όμως ότι αυτό δεν είναι λύση. Κάποια στιγμή και θα διαλύσουν κάτι και θα γεμίσουν την παιδική χαρά με σκουπίδια έτσι για το χαβαλέ. Αν συζητήσεις μαζί τους το πρώτο πράγμα που θα καταλάβεις είναι ότι τους λείπει ο δικός τους χώρος στην πόλη. Ότι νοιώθουν ότι κανείς δεν τους σκέφτεται ώστε να έχει προβλέψει κάτι που να τους ταιριάζει.
Εδώ φυσικά δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην τελευταία 25ετία όπου ποτέ δεν έγινε κάτι συστηματικό και οργανωμένο για τη νεολαία της εφηβείας. Ναι, καλό είναι το Δημοτικό Στάδιο αλλά δεν μιλάμε για οργανωμένο αθλητισμό. Μιλάμε για χώρους φιλικούς με δραστηριότητες που μπορείς να κάνεις για να διασκεδάσεις και να ψυχαγωγηθείς.
Τι χρειάζονται; Έναν χώρο μεγάλο, να έχει μια τύπου εξέδρα για να "αράζουν" (τύπου Σκακιέρας), να κάνουν κόλπα με ποδήλατο ή σκέϊτ, μια μπασκέτα να ρίχνουν κάνα σουτάκι και αν βρεις περισσότερους σίγουρα θα ακούσεις και άλλες ιδέες.
Αλήθεια όταν ένας δήμος σκέφτεται να πάει μπροστά πως μπορεί να το πετύχει αν δεν διαβουλευτεί με όλες τις ηλικίες για να ακούσει τους πολίτες τους για τις συνθήκες που θέλουν να ζουν; Πότε έγινε πραγματική διαβούλευση σε αυτή την πόλη και συμμετοχικός σχεδιασμός;
Και τα λέω αυτά, διότι οι μέτριοι, που θα είναι πάλι παρόντες θα αρχίσουν τις υπερβολές δηλ. φούμαρα (νοσοκομείο, πανεπιστήμιο, τρένο, δρόμος, τουρισμός, κλπ.) ενώ στην ουσία μιλάνε για χαλίκι, άσφαλτο και λάμπες χωρίς καμία ουσιαστική πρόταση για πρόοδο και ανάπτυξη.
Ας ακούσουμε τα νέα παιδιά και κυρίως ας τα κάνουμε συμμέτοχα των αποφάσεων για θέματα που τα αφορούν. Πως αλλιώς μπορείς να περιμένεις κάτι από αυτά εκτός από αδιαφορία και αποχή;
