Δεν ξέρω αν ως παιδιά είχατε φαντασιώσεις, δηλαδή αν βλέπατε πράγματα που δεν έβλεπαν οι άλλοι ή σκεφτόσασταν πράγματα που δεν υπήρχαν για τους άλλους αλλά στο δικό σας κόσμο ήταν αληθινά και υπαρκτά.
Θυμάμαι ως παιδί, όταν ταξιδεύαμε και γράφαμε στην άσφαλτο εκατοντάδες χιλιόμετρα πολλές φορές το μοναδικό θέαμα που μπορούσες να παρατηρήσεις στη διαδρομή ήταν ατέλειωτες κολώνες της ΔΕΗ και αμέτρητα χιλιόμετρα καλωδίων που εναλλάσσονταν κατά διαστήματα και άλλαζαν φορά ανάλογα με την κατεύθυνση του δρόμου.
Πάνω στα καλώδια της ΔΕΗ πολλές φορές υπήρχαν διαφόρων λογής πουλιά που έκαναν στάση στο κοντινό ή πιο μακρινό ταξίδι τους και για ένα παιδί κάτι ζωντανό ανάμεσα στο άψυχο τοπίο που συνέθετε η άσφαλτος, οι κολώνες και τα καλώδια κέντριζε το ενδιαφέρον για αρκετή ώρα. Ειδικά αν ήταν σμήνη πουλιών που ξαφνικά ξεσηκώνονταν και με διάφορους σχηματισμούς προσέφεραν ένα πολύ όμορφο θέαμα.
Αλλά η φαντασία ενός παιδιού μπορεί να δώσει μια πιο εξωτική διάσταση στην πραγματικότητα. Χωρίς να μπορώ να αναγνωρίσω τις επιρροές μου μέχρι την ηλικία που ξεκίνησε η φοβερή μου ανακάλυψη, από κάποια στιγμή και μετά όταν έβλεπα ένα πουλί μετρίου προς μεγάλου αναστήματος σε μια απόσταση που ήταν ευδιάκριτο μόνο το περίγραμμα και όχι λεπτομέρειες στο μυαλό μου εδραιώθηκε η σιγουριά ότι πρόκειται για έναν μεγάλο παπαγάλο που το είχε σκάσει από κάπου και έτυχε μόνο εγώ να τον ανακαλύψω. Δεν αποκάλυψα ποτέ το μυστικό μου λες και αν το έλεγα κάπου θα σταματούσα να βλέπω παπαγάλους στο δρόμο (έστω και φανταστικούς). Αυτή η ανακάλυψη έκανε τα οικογενειακά ταξίδια πιο εξωτικά και κάθε φορά που ο μοναχικός παπαγάλος έκανε την εμφάνισή του εγώ είχα μια κρυφή χαρά, λες και ήταν η πρώτη φορά που έκανα την σπουδαία ανακάλυψή μου. Μετά από χρόνια σκέφτομαι ότι έκανα καλά που δεν το αποκάλυψα σε κανέναν γιατί αυτή η αίσθηση του μυστικού έμεινε ανεξίτηλη και δεν "καταστράφηκε" από κάποια κυνική ενήλικη διαπίστωση του τύπου "δεν υπάρχουν ελεύθεροι παπαγάλοι στην Ελλάδα, στη φαντασία σου είναι".
Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν αρκετές στιγμές και ως ενήλικας όπου βλέποντας το μοναχικό πουλί να κάθεται στο καλώδιο της ΔΕΗ χαμογελούσα λέγοντας από μέσα μου ότι μάλλον θα είναι ο παπαγάλος των παιδικών μου χρόνων που μου έκανε συντροφιά στα ταξίδια μας.
Μέχρι που πριν λίγες μέρες συνέβη μια μεγάλη ανατροπή που ξανάφερε την παιδική μου φαντασίωση στο προσκήνιο. Σύμφωνα με έγκυρες πηγές (υπάρχουν στο τέλος του κειμένου) η Αθήνα φιλοξενεί περίπου 1500 πράσινους παπαγάλους σε πάρκα και άλση. Οι παπαγάλοι της Αθήνας είναι δραπέτες, κατεργάρηδες, με εξαιρετικές ικανότητες επιβίωσης. Λέγεται ότι ξεκίνησαν να εξαπλώνονται μετά από έναν ατυχή εκτελωνισμό στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και από τότε έκαναν την Αθήνα και τις άλλες μεγαλουπόλεις της Ελλάδας πιο εξωτικές.
Τι να πω... Έμεινα άναυδος και μετά ξέσπασα στα γέλια. Λες; Λες να υπήρξε πράγματι ο παπαγάλος που μου έκανε συντροφιά στα παιδικά ταξίδια; Όπως και να 'χει για μένα ήρθε η δικαίωση 30 χρόνια μετά. Και αν δεν με πιστεύετε σκασίλα μου μεγάλη και 10 παπαγάλοι!
Μέρες που είναι είπα να χαλαρώσω λίγο. Καλή Χρονιά να έχουμε και το 2019 να είναι αρχή για κάτι καινούργιο για όλους μας.
Απολαύστε το βίντεο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε επώνυμα όπως και εγώ αλλά ακόμα και αν επιλέξετε να γράψετε ανώνυμα προσπαθήστε να εκφράσετε τις απόψεις σας με επιχειρήματα και να συμμετέχετε σε έναν πολιτισμένο διάλογο.
Αν αυτό σας φαίνεται αδύνατο και θέλετε να χρησιμοποιήσετε άλλες μεθόδους, το κουβαδάκι σας και σ' άλλη παραλία. Κανείς δεν σας ανάγκασε να διαβάσετε αυτό το blog.