Ένα γράμμα στον Άι Βασίλη

 

Αγαπητοί φίλοι και μη,

η καθημερινότητα στην Αμαλιάδα δυστυχώς μου δίνει διαρκώς αφορμές για να ασχολούμαι με θέματα που δεν είχα σκοπό αλλά επειδή με τρώει ο πισινός μου δεν μπορώ να τα αφήσω στο ντούκου.

Μετά το μεγάλο καημό για το δρόμο Πάτρας-Τσακώνας (δε θυμάμαι αν τελικά εκεί είναι να καταλήξει αλλά νομίζω ότι είναι προφανές για ποιο δρόμο μιλάω), θέμα που μπορεί να κρίνει εκλογές από δημοτικές-περιφερειακές μέχρι βουλευτικές υπάρχει και ο καημός για το νοσοκομείο Αμαλιάδας.

Η πιο σοβαρή προσέγγιση που διάβασα τελευταία ήταν του κου Δημήτρη Θεοδωρόπουλου, Προέδρου του Φαρμακευτικού Συλλόγου Ηλείας» την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Υπάρχουν βέβαια και άλλες προσεγγίσεις και τακτικές όπως η ακόλουθη την οποία αν έχετε χρόνο για χάσιμο μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Έτσι λοιπόν κι εγώ αντιλαμβανόμενος την κρισιμότητα του ζητήματος και προσπαθώντας να αξιοποιήσω τις γνωριμίες μου προς όφελος της πόλης αποφάσισα να στείλω ένα γράμμα στον Άι Βασίλη...

Αγαπημένε μου Άι Βασίλη,

η μοίρα με έφερε να ζω σε μια μικρομεσαία πόλη όπου εδώ και χρόνια ταλανίζεται από πολλά προβλήματα και από ότι φαίνεται δεν πρόκειται άμεσα να λυθεί κανένα.

Το χειρότερο δεν είναι τα προβλήματα. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί που καλούνται να υπηρετήσουν τα κοινά αξιοποιούν με μαεστρία αυτά τα προβλήματα για να εκλέγονται και να μας διοικούν. Έτσι αγαπημένε Άι Βασίλη ενώ αλλού εκλέγονται και διοικούν οι άριστοι εδώ είναι το βασίλειο των μετρίων. Όπως λένε στο Αμέρικα των loosers. Κάθε looser από όπου και αν προέρχεται έχει αποφασίσει ότι η εμπλοκή του με τα κοινά είναι προς την  εξυπηρέτηση του προσωπικού του συμφέροντος και όχι του κοινού καλού.

Και τι να σου ζητήσω αναρωτιέμαι επειδή δεν ήμουν και πολύ καλό παιδί φέτος.

Αυτό που έχω να σου ζητήσω δεν είναι να βοηθήσεις να παραμείνει ανοικτό το Νοσοκομείο. Να μας βοηθήσεις να απαλλαγούμε από τους μέτριους που δυστυχώς τους αναθέσαμε ελαφρά τη καρδία την τύχη του τόπου μας. Και αν συμβεί αυτό θα διαπιστώσουμε ότι μόνο αυτό έλειπε για να πάμε μπροστά.

Και αν αυτό σου είναι δύσκολο έως αδύνατο Άι Βασίλη, τότε για να μην έρθεις με άδεια χέρια φέρε μου μια φανέλα του Τσιμίκα της Liverpool.

Με αγάπη,

Σπύρος Ζαφειρόπουλος

Βόρειο Σέλας

ΥΓ: υπέγραψα γιατί κάποιος ψεκασμένος μου είπε ότι γράφω ανώνυμα στο blog. Πάνω δεξιά έχει φωτογραφία και αν πατήσετε εδώ γράφει  Blogger 44 (AKA Σπύρος Ζαφειρόπουλος) 

ΥΓ2: όποιος δεν έχει χιούμορ προφανώς δεν χρειάζεται να διαβάζει αυτό το blog, δεν έχει να του προσφέρει απολύτως τίποτα΄]

ΥΓ3: Photoshop credits: Spirous

Σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι!

Δεν ξέρω αν ως παιδιά είχατε φαντασιώσεις, δηλαδή αν βλέπατε πράγματα που δεν έβλεπαν οι άλλοι ή σκεφτόσασταν πράγματα που δεν υπήρχαν για τους άλλους αλλά στο δικό σας κόσμο ήταν αληθινά και υπαρκτά.

Θυμάμαι ως παιδί, όταν ταξιδεύαμε και γράφαμε στην άσφαλτο εκατοντάδες χιλιόμετρα πολλές φορές το μοναδικό θέαμα που μπορούσες να παρατηρήσεις στη διαδρομή ήταν ατέλειωτες κολώνες της ΔΕΗ και αμέτρητα χιλιόμετρα καλωδίων που εναλλάσσονταν κατά διαστήματα και άλλαζαν φορά ανάλογα με την κατεύθυνση του δρόμου.

Πάνω στα καλώδια της ΔΕΗ πολλές φορές υπήρχαν διαφόρων λογής πουλιά που έκαναν στάση στο κοντινό ή πιο μακρινό ταξίδι τους και για ένα παιδί κάτι ζωντανό ανάμεσα στο άψυχο τοπίο που συνέθετε η άσφαλτος, οι κολώνες και τα καλώδια κέντριζε το ενδιαφέρον για αρκετή ώρα. Ειδικά αν ήταν σμήνη πουλιών που ξαφνικά ξεσηκώνονταν και με διάφορους σχηματισμούς προσέφεραν ένα πολύ όμορφο θέαμα.

Αλλά η φαντασία ενός παιδιού μπορεί να δώσει μια πιο εξωτική διάσταση στην πραγματικότητα. Χωρίς να μπορώ να αναγνωρίσω τις επιρροές μου μέχρι την ηλικία που ξεκίνησε η φοβερή μου ανακάλυψη, από κάποια στιγμή και μετά όταν έβλεπα ένα πουλί μετρίου προς μεγάλου αναστήματος σε μια απόσταση που ήταν ευδιάκριτο μόνο το περίγραμμα και όχι λεπτομέρειες στο μυαλό μου εδραιώθηκε η σιγουριά ότι πρόκειται για έναν μεγάλο παπαγάλο που το είχε σκάσει από κάπου και έτυχε μόνο εγώ να τον ανακαλύψω. Δεν αποκάλυψα ποτέ το μυστικό μου λες και αν το έλεγα κάπου θα σταματούσα να βλέπω παπαγάλους στο δρόμο (έστω και φανταστικούς). Αυτή η ανακάλυψη έκανε τα οικογενειακά ταξίδια πιο εξωτικά και κάθε φορά που ο μοναχικός παπαγάλος έκανε την εμφάνισή του εγώ είχα μια κρυφή χαρά, λες και ήταν η πρώτη φορά που έκανα την σπουδαία ανακάλυψή μου. Μετά από χρόνια σκέφτομαι ότι έκανα καλά που δεν το αποκάλυψα σε κανέναν γιατί αυτή η αίσθηση του μυστικού έμεινε ανεξίτηλη και δεν "καταστράφηκε" από κάποια κυνική ενήλικη διαπίστωση του τύπου "δεν υπάρχουν ελεύθεροι παπαγάλοι στην Ελλάδα, στη φαντασία σου είναι".

Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν αρκετές στιγμές και ως ενήλικας όπου βλέποντας το μοναχικό πουλί να κάθεται στο καλώδιο της ΔΕΗ χαμογελούσα λέγοντας από μέσα μου ότι μάλλον θα είναι ο παπαγάλος των παιδικών μου χρόνων που μου έκανε συντροφιά στα ταξίδια μας.

Μέχρι που πριν λίγες μέρες συνέβη μια μεγάλη ανατροπή που ξανάφερε την παιδική μου φαντασίωση στο προσκήνιο. Σύμφωνα με έγκυρες πηγές (υπάρχουν στο τέλος του κειμένου) η Αθήνα φιλοξενεί περίπου 1500 πράσινους παπαγάλους σε πάρκα και άλση. Οι παπαγάλοι της Αθήνας είναι δραπέτες, κατεργάρηδες, με εξαιρετικές ικανότητες επιβίωσης. Λέγεται ότι ξεκίνησαν να εξαπλώνονται μετά από έναν ατυχή εκτελωνισμό στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και από τότε έκαναν την Αθήνα και τις άλλες μεγαλουπόλεις της Ελλάδας πιο εξωτικές.

Τι να πω... Έμεινα άναυδος και μετά ξέσπασα στα γέλια. Λες; Λες να υπήρξε πράγματι ο παπαγάλος που μου έκανε συντροφιά στα παιδικά ταξίδια; Όπως και να 'χει για μένα ήρθε η δικαίωση 30 χρόνια μετά. Και αν δεν με πιστεύετε σκασίλα μου μεγάλη και 10 παπαγάλοι!

Μέρες που είναι είπα να χαλαρώσω λίγο. Καλή Χρονιά να έχουμε και το 2019 να είναι αρχή για κάτι καινούργιο για όλους μας.

Απολαύστε το βίντεο:

Πηγές: Καθημερινή, Lifo, Guardian

Η πόλη σε κίνηση

Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους

Ορίζοντας Γεγονότων - Εταιρεία πολιτιστικών δράσεων & συμβάντων

(2-20 Δεκεμβρίου, Πολυχώρος Πολιτισμού Δήμου Ήλιδας)

Ο πολιτιστικός οργανισμός Ορίζοντας Γεγονότων συναντά ξανά το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, πάνω στην ίδια πρόθεση όπως πάντα: Να υπερβούμε τους εαυτούς μας, να προσφέρουμε στον τόπο -μας- νόημα όπως και το αντίστροφο. Να προσφέρουμε τόπο στο νόημα. Βλέποντας τον δημόσιο χώρο ως μια άλλου τύπου κινηματογραφική αφήγηση, καλλιτέχνες της Ηλείας -και όχι μόνο-, με την εικαστική τους ματιά, καλούνται να πλαισιώσουν και να εμψυχώσουν με δημόσια καλλιτεχνικά έργα την πόλη της Αμαλιάδας.

Η έκθεση παρουσιάζει προτάσεις που δείχνουν τη δυνητική εικόνα της πόλης μέσα από τις εικαστικές -και όχι μόνο- παρεμβάσεις. Μεγάλες τοιχογραφίες, γλυπτά, προβολές βίντεο, χρωματικές επεμβάσεις και άλλα εικαστικά μέσα με σκοπό την ανάδειξη και το ζωντάνεμα του δημόσιου χώρου. Μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες και με σκοπό πάντα τον εικαστικό – δημοκρατικό διάλογο.

Σε “χρόνους ονείρου”. Με σκοπό να “βάλουμε την πόλη σε κίνηση”!

Συμμετέχουν: (Με προτάσεις, κείμενα και έργα τέχνης) 1ο Δημοτικό Σχολείο Αμαλιάδας, Αβραμοπούλου Ιφιγένεια, Αγγέλου Κωνσταντίνος, Αναστασάκος Μανώλης, Αξαόπουλος Κίμων, Αργυρακοπούλου Μαρία, Βαρτανιάν Ελίζα, Γαβριλιάδης Ανδρέας, Γκαρδιακός Σωτήρης, Παναγιώτης Γκρίτζος, Δημητροπούλου Μάρθα, Ευθυμίου Τζίμης, Ζαφειρόπουλος Σπύρος, Ζολώτα Μαριλένα, Καζάζης Γιώργος, Κόικας Σπύρος, Δημήτρης Κόκορης, Λαζάρου Σωτηρία, Λιλικάκης Κοσμάς, Μαραβελάκη Μαρίνα, Μαργαρώνη Λυδία, Μπαμπάσης Τάσος, Πανταζή Δέσποινα, Παπαδημητρίου Παρασκευή, Παππάς Στέργιος, Σπυρούλη Βαρβάρα, Σταγγίδης Αδριανός, Σχίζας Γιάννης, Φώτης Στάθης, Στουπάθης Κωνσταντίνος, Στυλίδης Ιορδάνης, Χανιώτη Αθηνά, Χατζηστεφάνου Άννα Μαρία, Χόρτη Καίτη, Χουρχούλης Γιώργος, Hellner Myrtia, WD (Wild Drawing).

Επιμέλεια έκθεσης: Γιώργος Χουρχούλης

Η συμμετοχή μου στην έκθεση

Active Citizen Intervention Urban Design

[Παρεμβατικός Σχεδιασμός Αστικού Τοπίου]

Ο ενεργός πολίτης/συλλογικότητα παρεμβαίνει στο σχεδιασμό της πόλης που ζει προτείνοντας ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης που κάνει στη ζωή στην πόλη πιο ανθρώπινη δημιουργώντας και ενισχύοντας τους συνεκτικούς δεσμούς του κοινωνικού ιστού.

Ενάντια ή συμπληρωματικά στην αποσπασματικότητα των έργων που συντελούνται από την οποιαδήποτε αρχή, ο ενεργός πολίτης/συλλογικότητα προτείνει λύσεις που διακρίνονται για την λειτουργικότητα και χρηστικότητά τους σε καθημερινή βάση. Παράλληλα δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός στη χρήση καθώς οι παρεμβάσεις «τοποθετούνται» στον ανοικτό και δημόσιο χώρο και λειτουργούν ως δίοδοι που ενοποιούν, συμπληρώνουν και τελικά αποδίδουν μια νέα ταυτότητα στον αστικό ιστό δίνοντας νέες ευκαιρίες για συνάντηση, δράση, ψυχαγωγία, στοχασμό και βελτίωση της ανθρώπινης και κοινωνικής ζωής.

Η ιδέα του Παρεμβατικού Σχεδιασμού Αστικού Τοπίου με τη συμμετοχή των ενεργών πολιτών μπορεί να αποτελέσει μια νέα πρόταση για το πως τα κέντρα λήψης αποφάσεων τοπικά ή κεντρικά μπορούν να λειτουργήσουν υιοθετώντας προτάσεις που συμβάλουν στην βιώσιμη ανάπτυξη και βελτίωση των συνθηκών ζωής και δεν προκύπτουν από τα συνήθη κανάλια διαμόρφωσης πολιτικών σχεδιασμού και ανάπτυξης.

CityID #1

Η ιδέα για τα Υπαίθρια Τραπέζια Επιτραπέζιας Αντισφαίρσης (Ping Pong) γεννήθηκε μετά από ένα ταξίδι μου στο Βερολίνο το 2005 όπου τέτοιες παρεμβάσεις εκεί ήταν κάτι συνηθισμένο και αποδεκτό. 

Έκτοτε η ιδέα έχει κάνει το ταξίδι της και ευελπιστώ ότι το τέλος του ταξιδιού θα είναι μια πόλη (ελπίζω η δική μας) να γεμίσει τραπέζια όπου άνθρωποι όλων των ηλικιών θα αθλούνται και θα διασκεδάζουν χωρίς χωρικό ή χρονικό περιορισμό.

CityID #2

Δίπλα στην Πλατεία Μπελογιάννη αξιοποιείται ένας τοίχος με ένα mural που απεικονίζει το διάσημο σκίτσο του Picasso για το Ν. Μπελογιάννη δημιουργώντας ένα σύγχρονο τοπόσημο με την αντικειμενική και σημειολογική υπόστασή του.

Μέσα από τη ραγδαία ανάπτυξη του αστικού ιστού που συντελείται τα τελευταία χρόνια, μια πόλη που αναζητά την ταυτότητά της αναδεικνύει και αποδέχεται με ένα σύγχρονο τρόπο τη σχέση της με την ιστορία της.

---

Λόγω της έκθεσης κάποια θέματα που είχα σκοπό να ανεβάσω θα πάρουν το χρόνο τους. Με αφορμή την έκθεση η επόμενη ανάρτηση θα έχει τίτλο "Μια πόλη με ταυτότητα"...

Η φαντασία στην εξουσία

Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει και αυτό το blog...

Κάποια προηγούμενη Παρασκευή είδα προς έκπληξή μου τοιχοκολλημένη αυτή την ανακοίνωση. Έχει ιδιαίτερη αξία να την διαβάσει κανείς προκειμένου να συνειδητοποιήσει μερικά σημαντικά πράγματα για τον τρόπο που λειτουργούν συγκεκριμένα κέντρα λήψης αποφάσεων και δη το Δημοτικό Συμβούλιο του δήμου μου (δήμος Ήλιδας) που δεν σταματά ποτέ να με εκπλήσσει (προφανώς όχι θετικά) και ταυτόχρονα να ενισχύει την πεποίθησή μου ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει δραματικά ανεξαρτήτως ποιος είναι ο δήμαρχος και ποια δημοτική παράταξη έχει τον πρώτο λόγο κυρίως γιατί υπάρχει τρομερό έλλειμμα σε φαντασία στην κάθε μορφή εξουσίας.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος αρχικά θα δανειστώ κάποια λόγια (θα το κάνω και αυτό συχνά πυκνά) που διάβασα το πρωί...

"Η φαντασία μαζί με την έμπνευση μας επιτρέπει να διεργασθούμε τα διάφορα σενάρια και να πάμε κατευθείαν σε λύσεις που η βήμα-βήμα λογική φοβάται να δει. Η φαντασία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη βαθύτερη επιθυμία μας γι΄ αυτό και τα σενάρια που προτείνει είναι ενδεδυμένα με δημιουργικά ψυχικά φορτία (που κατά τη δυσκολία υλοποίησης μας στηρίζουν). Φυσικά, τα φανταστικά σενάρια χρειάζεται να μπουν, πριν την εκτέλεσή τους, στη δοκιμασία της αντικειμενικής πραγματικότητας. Αυτή η φαντασία, λοιπόν, η φαντασία της έμπνευσης και όχι της αυθυποβολής ότι όλα βαίνουν καλώς, μπορεί να είναι αυτό που η χώρα χρειάζεται." (Πηγή: Protagon.gr)

Καταρχήν δεν ξέρω τίνος ιδέα ήταν να κλείσουν οι υπηρεσίες του δήμου και μάλιστα αυτές που αφορούν τις συναλλαγές με το κοινό. Δεν ξέρω ποιοι ψήφισαν υπέρ ή κατά ή αν ήταν ομόφωνη η απόφαση (ακόμα χειρότερα) αλλά και ο λιγότερο λογικός άνθρωπος στον κόσμο θα πει μα τι σχέση μπορεί να έχει το κλείσιμο των υπηρεσιών του δήμου με το θέμα κατασκευής του νέου δρόμου Πατρών-Πύργου. Και εγώ θέλω να γίνει ο δρόμος και μάλιστα κάποια στιγμή είχα μετρήσει περίπου 130 εικονοστάσια από την Πάτρα μέχρι την Αμαλιάδα. Θα πει κανείς από αυτούς που το αποφάσισαν ότι είναι μια συμβολική κίνηση (θα ήταν παράφρων κάποιος να πιστεύει ότι μια τέτοια κίνηση θα ασκήσει κάποιου είδους πίεση στον σχετικό με το θέμα Υπουργό). Το Δημοτικό Συμβούλιο λοιπόν εκφράζει την αγανάκτηση των πολιτών και τονίζει ότι η καθυστέρηση υλοποίησης του δρόμου Πάτρα-Πύργος δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Και επειδή δεν μπορεί να γίνει ανεκτή και κινδυνεύει η σωματική μας ακεραιότητα κλείνουμε τις υπηρεσίες του δήμου. 

Τι μου φταίει σε όλο αυτό που κατέγραψα πιο πάνω. Μου φταίνε πολλά. Αρχικά με ενοχλεί το γεγονός ότι ο πολίτης στο όνομα του οποίου κλείνουν οι υπηρεσίες θα ταλαιπωρηθεί χωρίς λόγο μια ημέρα. Με ενοχλεί που δεν θα ερωτηθεί για αυτό. Δεν θα κάνω τον κόπο να ρωτήσω αν αυτό είναι νόμιμο. Ας ερωτηθούν οι τόσοι πολλοί νομικοί που έχουν μαζευτεί σε αυτό το Δημοτικό Συμβούλιο να μας πουν. Αλλά μπορώ να το ξεπεράσω αυτό, αν το ηθικό πρόταγμα έχει τέτοιο μέγεθος ώστε να προσπεράσουμε τις τεχνικές λεπτομέρειες περί νομιμότητας. Έχει όμως αυτό το μέγεθος;

Θα κλείσω με κάποιες προτάσεις. Πολιτικά μιλάμε. Μπορεί κάποια στιγμή να είμαι υποψήφιος. Να μην ξέρετε τις προτάσεις μου;

Προτάσεις

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα μπορεί να πραγματοποιείται μια έρευνα σε δημοτικό επίπεδο που να αποτυπώνονται οι τάσεις σε αυτά που οι πολίτες θεωρούν προτεραιότητα και να σταματήσει πια η αντίληψη ότι η μόνη σφυγμομέτρηση είναι οι εκλογές και πρέπει να περιμένουμε τις επόμενες για να εκφραστούμε.

Ας πραγματοποιηθεί μια φορά και ένα δημοψήφισμα για ένα μεγάλο ζήτημα του δήμου (π.χ. σκουπίδια) για να δουν οι εκπρόσωποι του δήμου όποιοι και αν είναι αυτοί τι ζητάει η κοινωνία.

Αντί να γίνει το εύκολο, το ανούσιο , το "παλιοκομματικό" το χωρίς καμία φαντασία (κλείσιμο υπηρεσιών) και αυτοί που ψήφισαν να συνεχίσουν εκείνη τη μέρα κανονικά τη ζωή τους ας αποφασίσουν πρωτοβουλίες στις οποίες συμμετέχουν πρώτα οι ίδιοι, που ξεβολεύονται πρώτα οι ίδιοι για να δουν και οι συμπολίτες τους το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσουν προκειμένου σύσσωμη η τοπική κοινωνία να αντιδράσει (θυμηθείτε σε κάθε μεγάλο θέμα π.χ. κλείσιμο Νοσοκομείου, κλείσιμο ΤΕΙ ποιος αντιδρά και πως). Θα μου πεις τι θα μπορούσαν να κάνουν; Μου έρχονται 1-2 ιδέες που θα μπορούσαν να "παίξουν" ακόμα και πρώτο θέμα στα αθηναϊκά δελτία ειδήσεων. Κλείστε την εθνική οδό για ένα 24ωρο και στήστε σκηνές πάνω στο δρόμο και κοιμηθείτε εκεί (τις άλλες ιδέες δεν θα τις πω γιατί είναι αρχή ακόμα και δεν έχω ζεσταθεί καλά).

Χτίστε ένα πλαίσιο στρατηγικής συνεργασίας με τους άλλους δήμους. Αν έκλειναν οι υπηρεσίες όλων των δήμων της Ηλείας ταυτόχρονα (πάλι θα διαφωνούσα αλλά κάτι διαφορετικό θα φαινόταν από μια τέτοια ενέργεια) ίσως η κίνηση να ήταν πραγματικά συμβολική. Αξιοποιήστε την ΠΕΔ Ηλείας (Περιφερειακή Ένωση Δήμων) ως θεσμικό όργανο για να προγραμματίζετε συγχρονισμένες κινητοποιήσεις ως Νομός. Αλλά όσα και να φαίνεται ότι ενώνουν τους δήμους της Ηλείας άλλα τόσα τους χωρίζουν γι αυτό και δεν έχει υπάρξει ενιαίο μέτωπο ποτέ. Γιατί δεν γίνονται ανοικτές συζητήσεις και διαβουλεύσεις για να καταστρωθεί ένα σχέδιο (μόνο τυχαίο δεν είναι ότι αυτός ο νομός είναι τελευταίος σε όλα, οι ευθύνες είναι διαχρονικά πολιτικές) σε επίπεδο Νομού ώστε να καταστρωθεί ένα κοινό σχέδιο. Μέχρι στιγμής ο καθένας για την πάρτη του. Και το αποτέλεσμα το βλέπουμε καθημερινά.

Υπάρχει μια κυβέρνηση που έχει στην Ηλεία τους τοπικούς εκπροσώπους της. Η συνεργασία μαζί τους είναι μονόδρομος. Όποτε κάτι στραβώνει κηρύσσουμε ανεπιθύμητους τους βουλευτές της κυβέρνησης (θυμηθείτε πόσες φορές το έχετε ακούσει από δημάρχους της περιοχής). Ας σταματήσουμε τους εντυπωσιασμούς και ας δούμε ένα πραγματικό σχέδιο στρατηγικής και ανάπτυξης.

Περισσότερη έμπνευση και φαντασία στην όποια μορφή εξουσίας τοπική ή κεντρική (οξύμωρο σχήμα ειδικά αν δεις το ποιοι μας εκπροσωπούν (αυτό είναι θέμα για επόμενο κείμενο) είναι σαν να ζητάς από τον Στίβι Γουόντερ να οδηγήσει).

---

Σας αφήνω για σήμερα με ένα τραγουδάκι του Παύλου που μιλάει για τη φαντασία στην εξουσία...