(υπο) γράφει ο Σπύρος Ζαφειρόπουλος
Αγαπητές φίλοι και μη,
όταν σου δίνεται μια ευκαιρία οφείλεις να την αρπάξεις. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή και να κάνεις, θα σε οδηγήσει σε έναν δρόμο που έχεις ξαναδιαβεί και τίποτα ουσιαστικό δεν πρόκειται να αλλάξει στη ζωή σου.
Έτσι είναι και η συμμετοχή σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που σε φέρνει σε επαφή με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις, συναδέλφους, επαγγελματίες, καθηγητές, κλπ. Σε φέρνει σε επαφή με νέα γνώση που μπορεί να σου ανοίξει νέους ορίζοντες, τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην επαγγελματική σου σταδιοδρομία. Σε φέρνει όμως και σε επαφή με κάτι ακόμα που είναι επίσης σημαντικό. Με ένα κλειστό σύστημα που λειτουργούσε πολύ πριν γίνεις εσύ μέλος του και διέπεται από συγκεκριμένους κανόνες αλλά και συνήθειες σε ότι αφορά τον τρόπο που λειτουργεί. Το τελευταίο ειδικά λίγοι το αντιλαμβάνονται ως μια ξεχωριστή οντότητα και λίγους τους απασχολεί, καθώς θεωρούν, ότι το να το αποδεκτείς ως έχει, είναι ένα αναγκαίο κακό.
Κάπως έτσι ξεκίνησε τον Οκτώβριο ένα νέο ταξίδι (μάλλον το τελευταίο μετά από τόσα χρόνια σπουδών) αφού αποφάσισα να παρακολουθήσω το ετήσιο Πρόγραμμα Ειδίκευσης στη Συμβουλευτική και τον (Επαγγελματικό) Προσανατολισμό (ΠΕΣΥΠ) στην Ανώτατη Σχολή Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Κατάρτισης (ΑΣΠΑΙΤΕ) στην Πάτρα. Ήταν η πρώτη φορά που η επιλογή μου ήταν καθαρά προσανατολισμένη στις επαγγελματικές προοπτικές που δίνει αυτό το πτυχίο καθώς η συμβουλευτική σε θέματα επαγγελματικού προσανατολισμού και σταδιοδρομίας σε εφήβους και τις οικογένειές τους ήταν κάτι που το σκεφτόμουν πολύ τα τελευταία χρόνια.
Η δέσμευση ήταν μεγάλη, καθώς για τρεις φορές τη βδομάδα έπρεπε να πηγαινοέρχομαι στην Πάτρα, αλλά και οι απαιτήσεις των σπουδών που κορυφώθηκαν με την εκπόνηση διπλωματικής εργασίας μεγάλες. Τώρα που όλα αυτά είναι πίσω (μένουν μόνο οι εξετάσεις όταν ανοίξει η Σχολή) σίγουρα μπορείς να τα αποτιμήσεις στην πραγματική διάστασή τους.
Το πως θα ζήσει ο καθένας μας μια εμπειρία είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και το δηλώνω με πάσα ειλικρίνεια. Αν μας προδιαθέτουν οι προηγούμενες εμπειρίες προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση που δεν έχει εκπλήξεις, φαντασία και όρεξη για δημιουργία είναι επίσης προσωπική επιλογή. Κανείς δεν επέβαλε αυτή την ενηλικίωση και την ωρίμανση έστω και αν το κοινωνικό περιβάλλον τρέφεται από τον συντηρητισμό και πολλές φορές την οπισθοδρόμηση.
Εμφανίστηκα σε ένα νέο περιβάλλον που πολύ γρήγορα έδωσα το προσωπικό μου στίγμα (μη με ρωτήσετε γιατί, αν έχετε διαβάσει και άλλες δημοσιεύσεις στο blog μου έχετε καταλάβει ότι έχω μπουχτίσει γενικότερα) το οποίο πρεσβεύει μια απλή κοσμοθεωρία. Έχω έρθει εδώ για να το ζήσω. Έχω ήδη 3 πτυχία και 19 έτη προϋπηρεσία στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και τα ξεχνάω όλα για να ζήσω κάτι καινούργιο. Θα αμφισβητήσω τους πάντες και τα πάντα (συναδέλφους, καθηγητές, διοίκηση) όχι για προσωπική ικανοποίηση αλλά γιατί έτσι θεωρώ ότι θα προσφέρω καλύτερα στη λειτουργία του προγράμματος. Θα φτάσω ακόμα και στη σύγκρουση ακόμα και για πράγματα που πολλοί πιστεύουν ότι δεν αξίζει να ασχοληθείς αρκεί κάθε μου βήμα να βασίζεται σε γνώση, τεκμηρίωση και σοβαρή επιχειρηματολογία.
Έτσι έκανα πολύ δύσκολη τη ζωή όλων με την παρουσία μου, καθώς είχα όρεξη στο 90% του χρόνου που ήμουν στην αίθουσα θέτοντας ζητήματα που συχνά "αμφισβητούσαν" το κύρος των εκπαιδευτών, τους λόγους που όλοι οι υπόλοιποι βρέθηκαν να παρακολουθούν το πρόγραμμα και διάφορα ζητήματα που προέκυπταν κάθε εβδομάδα.
Κάθε φορά, ειδικά στην αρχή με ένα σλόγκαν: "λειτουργώ εντός πλαισίου". Και πραγματικά λειτούργησα εντός πλαισίου και συνειδητοποίησα ότι μια χαρά είναι τελικά ένα πλαίσιο αρκεί αυτοί που καλούνται να το υπηρετήσουν αφενός να το γνωρίζουν και αφετέρου να ξέρουν να το "μεταφέρουν" και να γίνουν κοινωνοί του.
Και εκεί που είχα αρχίσει να φαντάζω γραφικός σε κάποιους εμφανίζεται ο χαρισματικός καθηγητής, αυτός που όλοι "υποκλίνονται" σέβονται και αποδέχονται και αποφασίζει με την απίστευτη οξυδέρκεια που διαθέτει να "υιοθετήσει" τη συμπεριφορά μου και κυρίως να την αξιοποιήσει στο μάθημα. Αυτά που έγιναν μετά έχουν αξία μόνο για όσους τα έζησαν και κυρίως όσους αντελήφθησαν ότι συνέβησαν. Η παρέμβασή του ήταν καθοριστική γιατί έτσι κατά κάποιον τρόπο αν όχι επιβλήθηκε, σίγουρα είχε άλλο επίπεδο αποδοχής η αντισυμβατική συμπεριφορά μου.
Σίγουρα η συνέχεια δεν ήταν της ίδιας έντασης καθώς ο συγκεκριμένος καθηγητής δεν κατάφερε να είναι μαζί μας και στο επόμενο εξάμηνο αλλά δεν τη γλύτωσε από μένα. Ήταν (και είναι ακόμα) επιβλέπων καθηγητής στη διπλωματική μου εργασία (την οποία εκπονήσαμε μαζί με μια πολύ αγαπητή συνάδελφο) και έτσι κρατήσαμε την επαφή.
Έχω κάνει πολύ κουλά πράγματα στο ΠΕΣΥΠ το ομολογώ. Δεν είχα ποτέ σκοπό να θίξω ή να προσβάλω κανέναν σε προσωπικό επίπεδο αλλά να προκαλέσω περισσότερο, μια λιγότερο αναμενόμενη και μια πιο ειλικρινή και ανθρώπινη συμπεριφορά. Νοιώθω ότι αν έχω κάνει λίγους φίλους φέτος θα είναι σχέσεις ζωής και τίποτα λιγότερο.
Δεν έχω συμπεριφερθεί ποτέ ξανά στη ζωή μου με αυτόν τον τρόπο και ξέρω ότι δεν πρόκειται να γυρίσω πίσω. Υπάρχει μια νέα, δοκιμασμένη πια κοσμοθεωρία την οποία αποφάσισα να κρατήσω για να επανεφεύρω τον εαυτό μου.
Ακόμα και στα 45 μπορείς πραγματικά να επανεφεύρεις τον εαυτό σου και είναι καθαρά δική σου επιλογή. Αυτή τη στιγμή, έχω στο πλευρό μου τον έφηβο εαυτό μου, μαζί με τη γνώση και την εμπειρία όλων αυτών ετών. Νοιώθω ευτυχής...
------------------------------------------------------------------
ΥΓ1:
 |
Έτσι συστήθηκα στην Ομάδα στην αρχή
|
 |
|
Έτσι με είδε η Ομάδα στο τέλος |
ΥΓ2: θα ήθελα αυτή τη στάση της αμφισβήτησης (η οποία βασίζεται στη γνώση και την αναζήτηση) να την είχα μεταδώσει ακόμα περισσότερο από όσο το είχα κάνει στους φοιτητές μου στο ΤΕΙ στην Αμαλιάδα
