15+3 πράγματα που δεν έμαθα κι αυτόν τον Ιανουάριο

 

Ο Σπύρος Ζαφειρόπουλος και ο Αντώνης Καρπετόπουλος δεν γνωρίζονται προσωπικά. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Ο πρώτος θαυμάζει τον δεύτερο και αποφάσισε να τον αντιγράψει φιλοξενώντας στο blog του Βόρειο Σέλας μια σειρά από "μηνιάτικα" άρθρα.

Βέβαια ο Κάρπετ έχει παγκόσμια θεματολογία ενώ ο υπογράφων θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει την πενιχρή επικαιρότητα του δήμου Ήλιδας (Αμαλιάδα και περίχωρα) και αν δεν του φτάσει θα γεμίσει με όσα λείπουν από Ηλεία. Ο Κάρπετ πιστεύει ότι μπορείς να γίνεις λίγο πιο σοφός μετά την πάροδο ενός μήνα ενώ ο υπογράφων ζώντας στη χώρα του ΠΟΤΕ πιστεύει ότι πιο σοφοί θα γίνουμε στην Ηλεία μόνο αν φύγουν οι πάντες (κυρίως οι πολιτικοί παντός βαθμίδας) και ο τόπος εποικιστεί από άλλο είδος. Ας ξεκινήσουμε.

Το Ημερολόγιο του Καπετάνιου γράφει Ιανουάριος 2022. Έναν μήνα που όλοι περίμεναν ότι τα κρούσματα θα βαρέσουν κόκκινο και στην Ηλεία, όπως και έγινε, ενώ παράλληλα αυτή θα είναι και η αρχή του τέλους. Ίδωμεν. Ο δρόμος Πάτρα - Πύργος δεν ξεκίνησε και το τρένο δεν έχει έρθει ακόμα. Για το αεροδρόμιο ουδείς λόγος. Κι εγώ και αυτό το μήνα δεν έμαθα τίποτα...

1. Ένας υποψήφιος που ξεκίνησε τόσο νωρίς και είναι ικανός αν κατέβουν 4 να βγει 5ος.
2. Ένας γιατρός σηκώθηκε και έφυγε από το δημοτικό συμβούλιο και έμειναν 4.
3. Μια δικηγόρος έκανε 5 δημοσιεύσεις και της είπαν ότι έτσι γίνεσαι ενεργός πολίτης. Με 10 κατεβαίνεις υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος. Με 50 μπορείς ελεύθερα να κατέβεις για δήμαρχος.
4. Κάποτε λέγαμε "γεια σου Αμαλιάδα με τα ηλεκτρικά σου". Τώρα θα λέμε "γεια σου Αμαλιάδα με τα πεζοδρόμια". 
5. Ένας γιατρός άνοιξε καφέ και θέλει να κατέβει για δήμαρχος. Καλά θα πάει και αυτό.
6. Ένας σύλλογος ιδρύθηκε για να βάλει η εστίαση τα πράγματα σε τάξη. Έτσι κι αλλιώς αυτό έχουμε μόνο. 
7. Ένας δικηγόρος παραιτήθηκε από  Πρόεδρος και αντικαταστάθηκε από τον παλιό. Είναι θέμα σειράς. 
8. Ένας ευεργέτης τα έβαλε με όλους και όλα όπως Αμερική. 
9. Όλοι αυτοί που έχουν παραιτηθεί ή και ανεξαρτητοποιηθεί στο δημοτικό συμβούλιο τι ψηφίζουν άραγε; 
10. Ένα δάσος στη Μαραθιά που αν είχε φωνή θα μας μας άρχιζε όλους στα μπινελίκια. 
11. Μια γενικός που ωρύεται για την ανοησία (της;). 
12. Μια πρώην βλέπει φαντάσματα και δεν έχει αποδεχτεί ακόμα την ήττα. 
    
    
    
13. Όλοι αυτοί που βρήκαν έτοιμο πανό και μικρόφωνο στη λίμνη στο Φράγμα και διαιώνισαν την πολιτική ματαιοδοξία τους (ή πιο απλά έκαναν το κομμάτι τους). 
14. Η προκοπή του τόπου έχει αφεθεί σε γιατρούς, δικηγόρους και μηχανικούς. Τους ειδικούς δηλαδή σε θέματα διοίκησης. 
15. Ένας νομός που ψάχνει ακόμα την ταυτότητά του. 
16. Ένας δρόμος που δεν ξεκίνησε ακόμα. 
    
    
    
17. Ένα τρένο που δε σφύριξε. 
    
    
    
18. Τρία νοσοκομεία που έγιναν δύο για να μείνει ένα και μετά κανένα. 

ΥΓ: Μέσα από το μαύρο χιούμορ μπορούν να ειπωθούν οι μεγαλύτερες αλήθειες πάντα υποκειμενικά Θα ήταν χρήσιμο που και που να εγκαταλείπουμε τη σοβαροφάνεια και να δίνουμε προσοχή σε όσους βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά και μας τα λένε αλλιώς. Ίσως να είναι πιο χρήσιμο ειδικά αν έχουμε σκοπό να ασχοληθούμε με τα κοινά. Τα "μηνιάτικα" γράφονται σε όρθια στάση στην ταβέρνα του Νίκου και σε κατάσταση πνευματικής ευεξίας και όπως λέει και ο μάγειρας... Τροφή για σκέψη!

Blogger 44

Αγαπητοί φίλοι, φίλες και οι υπόλοιποι (κλεμμένο αλλά ωραίο),

αποφάσισα να επανέλθω στα κοινά γιατί ομολογουμένως μου είχε λείψει. Και όταν λέω κοινά δεν εννοώ τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που έτσι και αλλιώς συνεχίζονται αλλά την οργανωμένη παρέμβαση στα τεκταινόμενα της τοπικής πολιτικής ζωής και ευρύτερα. Και όταν λέμε πολιτική ζωή (θα αναγκαστώ να επαναπροσδιορίσω έννοιες για να είναι πιο εύκολη η συνεννόηση) εννοούμε την ενεργό συμμετοχή με εποικοδομητική κριτική και δράση απέναντι σε κέντρα αποφάσεων που επηρεάζουν την καθημερινότητά μας ως πολίτες και ως άνθρωποι.

Δοκιμάσαμε πολλές πρωτοβουλίες σε αυτή την πόλη και το αποτέλεσμά τους έχει κριθεί από την τοπική κοινωνία, αλλά από αυτό το βήμα σημασία έχει πως το αποτιμάμε εμείς μετά από χρόνια παύσης. Και κυρίως πως ανταποκρινόμαστε στην κριτική που έχουμε δεχθεί όλα αυτά τα χρόνια όχι από τάσεις εκδίκησης αλλά για μια ακόμα φορά από τάσεις προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο.

Και δεν ήταν λίγες αυτές. Ειδικά οι παρεμβάσεις σε δημοτικά συμβούλια αλλά και στις παραμονές των 2 προηγούμενων δημοτικών εκλογών ήταν πάντοτε μεγάλες και είχαν σημαντικό αντίκτυπο. Όχι τόσο μεγάλο ώστε να προκύψουν πολύ σημαντικά και νέα πράγματα αλλά ούτε τόσο μικρό ώστε να περάσει απαρατήρητο και να μην αφήσει το στίγμα του.

Αναφέρω τις πιο σημαντικές τις οποίες θα μνημονεύω όσο θα γράφω σε αυτό το blog όχι τόσο γιατί υπάρχει ανάγκη να ευλογήσουμε τα γένια μας αλλά γιατί είναι χρέος μας να κουβαλάμε μια παρακαταθήκη δράσεων που είχε και έχει ως χαρακτηριστικό πρόσημο την ανιδιοτέλεια και την προσφορά:

• Δίκτυο Αφύπνισης Πολιτών
  (για όποιον έχει όρεξη να διαβάσει κλικ ΕΔΩ)
• Χάρτα Πολιτών
  (αν συνεχίζεις να έχεις όρεξη για διάβασμα κλικ ΕΔΩ)

Αυτά συνέβησαν τότε. Οι άνθρωποι αλλάζουν, οι συνθήκες μεταβάλλονται και πρέπει κανείς να αφουγκράζεται την κατάσταση προκειμένου να μπορεί να δρα και να παρεμβαίνει.

Επιστρέφοντας στο παρόν, διακρίνω έναν εφησυχασμό εκκινώντας από τον εαυτό μου και κατ' επέκταση στους ανθρώπους που με περιβάλλουν και νοιώθω ότι αυτό χρήζει ανάλυσης καθώς πολλοί παράγοντες μπορούν να οδηγήσουν σε μια κατάσταση απραξίας. Αυτό τον εφησυχασμό, αυτή την "ύπνωση" πρόκειται να διερευνήσω ως μονάδα αυτή τη φορά και όχι μέσα από κάποια συλλογικότητα (αν προκύψει κάτι καινούργιο δεν μπορώ να το ξέρω από τώρα).

Είναι γεγονός ότι η ζωή μας επηρεάζεται και καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από αυτούς που μας κυβερνούν είτε σε κεντρικό είτε σε τοπικό επίπεδο και όσο αφήνουμε να μας διαχειρίζονται χωρίς να αντιδρούμε τότε απλά θα είμαστε αποδέκτες αποφάσεων που της κάθε τύπου πλειοψηφίας μικρών ομάδων που μας "εκπροσωπούν" και αποφασίζουν καθημερινά για τις συνθήκες διαβίωσής μας.

Όταν ξεκινούσαμε το Δίκτυο το 2010 δύο φράσεις μου είχαν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και ήταν πάντα στο μυαλό μου στην 4ετή πορεία που ακολούθησε. "Στην επαρχία οι χωματόδρομοι είναι στα μυαλά των ανθρώπων" και "δεν μπορείς να κάνεις ομελέτα αν δεν σπάσεις αυγά". Δυστυχώς μετά από 8 χρόνια τίποτα σημαντικό δεν έχει αλλάξει και τις θεωρώ ακόμα εξίσου επίκαιρες. Χωματόδρομος σημαίνει στασιμότητα, μετριότητα, επανάληψη των ίδιων πρακτικών, έλλειψη καινοτομίας, κουτσομπολιό, να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα και όλα τα συναφή. Όπως επίσης το να σπάσεις αυγά για να κάνεις ομελέτα σημαίνει βαθιές τομές, σύγκρουση, αντιπαράθεση που μπορεί να οδηγήσει στο καινούργιο, το διαφορετικό, το ελπιδοφόρο.

Κάνοντας ένα βήμα μπροστά, αποφάσισα στα 44 αποφάσισα να γίνω blogger. Θα υπογράφω ως Blogger 44 (AKA Σπύρος Ζαφειρόπουλος) και έτσι απλά σας καλωσορίζω στο νέο μου blog με όνομα Βόρειο Σέλας. Ένα blog που θα είναι επώνυμο και όχι ανώνυμο για να γλιτώσω την παραφιλολογία του ποιος βρίσκεται από πίσω και δεν έχει το θάρρος να τα πει με το όνομά του κλπ κλπ. Αλλά κυρίως μετά από μια διαδρομή που μετράει πια 17 χρόνια από τότε που επέστρεψα στην γενέτειρα έχω περισσότερη όρεξη από ποτέ για να τα πω με το όνομά μου και με το όνομά τους!

Είναι πολλοί οι λόγοι που με οδήγησαν σε αυτή την απόφαση αλλά για να μην κουράσω περισσότερο από όσο ήδη έχω κουράσει δεν θα τα πω σήμερα όλα.

Θα πω μόνο ότι σε αυτό το blog θα πραγματοποιηθεί έρευνα, θα αναλυθούν γεγονότα, θα ασκηθεί κριτική σε πρόσωπα και θεσμούς και θα επιχειρηθεί να υπάρχει τεκμηρίωση και επιχειρηματολογία κάθε φορά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα είναι ουδέτερο. Δράση και ουδετερότητα δεν πάνε μαζί (είπα κάτι για ομελέτα πιο πριν).

Πριν κλείσω, είμαι σίγουρος για όσους με γνωρίζουν, ότι πλανάται ένα σύνηθες ερώτημα στο μυαλό τους: θα είσαι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές; Αυτή τη φορά δεν θα το αποφύγω. Θα απαντηθεί όμως στην πορεία...

Όσοι καλόπιστοι είναι ευπρόσδεκτοι για διάλογο. Τους κακόπιστους θα τους ανεχθώ λίγο μέχρι να πάρουν το κουβαδάκι τους και να πάνε σε άλλη παραλία!